Weinig films hebben we gezien in de cinema waarbij we zo veel moeite hadden om de ogen open te houden. Al van bij de start van Spider-man: een grenzeloos universum, de computergeanimeerde heldenfilm die Joaquim Dos Santos, Kemp Powers en Justin K. Thompson regisseerden, hebben we alle moeite van de wereld om onze aandacht erbij te houden omwille van de immens drukke grafische stijl die bijzonder hard contrasteert met de Vlaamse dubbing die Govert Delploige regisseerde. De Vlamingen leggen nauwelijks emotie in hun stem, geven hun personages daardoor niks of nauwelijks psychologische diepgang mee zodat je zit te kijken naar een uiterst bevreemdend eindresultaat. Alsof de gesproken tekst en wat we te zien krijgen op het scherm uit verschillende universums komen en totaal niet bij elkaar passen. Komt daar nog eens het gezapige, soms zelfs trage en behoorlijk monotone stemgeluid van sommige stemacteurs bij in combinatie met een veel te hoog aantal personages, en je loopt gewoon verloren in deze prent als kijker waardoor je afhaakt en je geraakt sneller ingedommeld dan je ooit had durven vermoeden, ook door de vele midtempo songs trouwens die haaks staan op de hypersnelle animatiestijl.

The boogeyman slaat toe als je even je kinderen uit het oog verliest. Zo luidt het in de gelijknamige bovennatuurlijke horrorfilm naar het kortverhaal van Stephen King die Rob Savage regisseerde. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat de film rechtstreeks op streamingdiensten gepleurd zou worden. Maar de goede feedback van kijkers tijdens testscreenings besliste daar anders over en zo kreeg de film toch een release in de bioscoop door 20th Century Studios. Terecht, want The boogeyman weet weliswaar traag maar vakkundig de suspense op te drijven naar een climax toe. Centraal staat rouwverwerking overigens in deze film naast goed ouderschap.

Een bijzonder sterk geacteerd emotioneel drama. Dat is A good person dat Zach Braff schreef en regisseerde geworden. Het trio Florence Pugh, Morgan Freeman en Celeste O‘Connor speelt de pannen van het dak. De cinematografie (die belichting!) is ronduit om van te smullen. En het verhaal kruipt moeiteloos onder de huid. Voor ons hield een vrouw het niet droog in Kinepolis Antwerpen. Als je ‘m gaat zien, kan een pakje papieren zakdoekjes dus van pas komen.

Al meer dan 20 jaar geleden is het dat ik afstudeerde. Toen al was de vergrijzing die zich nu manifesteert een item dat aan bod kwam in de lessen samenleving en sociologie. Zowel in het middelbaar als toen ik in het hoger onderwijs zat. De omgekeerde bevolkingspiramide kwam toen aan bod, met bovenaan een grote laag passieven (gepensioneerden), een middenblok die stond voor de actieve bevolking, en een klein puntje onderaan waar kinderen en jongeren in zitten.

Stel je voor: je bent bijna 80 jaar, je brengt een concert van twee en een half uur zonder pauze en je geeft daarin een overzicht van 34 liedjes uit zestig jaar carrière. Het klinkt misschien als pure waanzin, maar het is precies wat Salvatore Adamo zijn publiek gaf in de Koningin Elisabethzaal te Antwerpen. En ja, tijdens de eerste nummers was de stem nog niet echt wakker. De charme en de inzet waren er wel al vanaf de eerste noot bij. En tegen de tijd dat we bij ‘Quand Les Roses’ waren aangekomen, was Adamo’s stem al merkbaar beter.  De ene hit na de andere passeerde de revue en het concert van deze sympathieke, Italiaanse Belg werd één groot feest ter ere van zijn zestig jaar carrière. Tegen de tijd dat ‘Les Filles Du Bord De Mer’ werd ingezet, stond iedereen al lang mee te zingen en te dansen als een uitgelaten menigte voetbalfans die net een grote wedstrijd hebben gewonnen terwijl op de scène Salvatore Adamo stond te swingen en te shaken als één brok energie. Misschien is muziek dan toch het geheim achter de eeuwige jeugd.