‘You were mad’ en ‘You were the most incredible audience we had’. Het zijn maar enkele complimenten die de cast van Heathers the musical terecht aan haar publiek geeft na een zinderende voorstelling. Geen gewone. Neen, op vrijdagavond maakten we een sing-a-long versie mee die perfect op maat gemaakt is voor de die hard fans. Hoe zo’n voorstelling eruit ziet? Wel, de musical wordt gespeeld zoals ie altijd gespeeld wordt. Maar het bijzonder enthousiaste publiek – dat gilt, krijst, en applaudisseert na songs - krijgt uitzonderlijk de lyrics ook mee op papier. De in fluo geel aangeduide teksten mogen ze dan meezingen (of -brullen als je wil). Bij wat niet aangeduid is, wordt verwacht dat de acteurs en actrices die passages alleen voor hun rekening nemen. Op die manier ontstaat er een onwaarschijnlijke interactie tussen fans en cast die van de avond een wel heel speciale maken.

Elemental, de computergeanimeerde romcom van Pixar die Peter Sohn regisseerde valt wat tegen. Dat komt omdat de film wat sleept en het moraliserende toontje er te dik op ligt. Om kort te gaan: wie hetzelfde niveau verwacht van het verfrissende Inside Out dat alweer 8 jaar oud is, zal toch wel enigszins teleurgesteld de zaal verlaten.

Terwijl in België Pennenzakkenrock vroegtijdig stopte door de zware regenval, was het op de dag voor Glastonbury Festival écht helemaal van start ging bijzonder lekker weer. Een blauwe hemel, zon en zoals ze dat in het Engels zeggen ‘a gentle breeze’. 25 graden stond er op de thermometer. Wie had dat ooit durven denken dat het beste festival ter wereld al twee jaar op rij het best mogelijke festivalweer aan kan bieden? Niet te warm, niet te koud, maar vooral droog. Als je dan docu’s bekijkt met de grote slijkpartijen waarin festivalgangers zitten te glijden of met hun rubberen laarzen proberen door te ploeteren, lijkt het wel alsof die beelden dateren van een ver ver verleden en is het maar de vraag of modder in de toekomst nog een usp van het festival zal kunnen blijven.

De jongste superheldenfilm The Flash is best een onderhoudende maar ook wel lange prent geworden die nog weinig verrast. Het lijkt wel alsof het verhaal rond is bij de meeste superheldenfilms die het over het multiversum hebben en tijdreizen. In die zin dat we nog nauwelijks verrast worden door de storyline, laat staan op het puntje van onze stoel zitten om te weten hoe het allemaal gaat aflopen. Ook in deze die Andy Muschietti regisseerde, is het niet anders. Ook nu wordt de aarde bedreigt. In dit geval door generaal Zod.

Veelbelovend, dat is het minste wat je kan zeggen over het einde van Transformers Rise of the beasts waarin G.I. Joe geïntroduceerd wordt. Dat smaakt nu al naar meer wanneer twee iconische actiefranchises elkaar ontmoeten. Het zou wel eens voor extra vuurwerk kunnen zorgen want daar lijdt deze film wel eens aan. De prent die Steven Caple Jr. regisseerde, de zevende in de Transformerreeks, de sequel op Bumblebee, sleept namelijk soms, niet zelden wanneer er een wat overduidelijke melige menselijke laag over het geheel getrokken wordt. Finaal gaat de film over dat je altijd sterker staat als je samenwerkt, hier wanneer mensen en robots de handen in elkaar slaan.