Met ‘Nu het nog kan’ stond Johan Petit, prachtig begeleid door Tom Pintens aan de buffetpiano en Dora Brams op bas, voor het laatst op het podium met deze productie. De dernière van zijn voorstelling waarin ie terugblikt op de coronaperiode bracht ie tijdens het gloednieuwe festival House of flying generations in het Toneelhuis dat met deze productie ei zo na het bordje sold out mocht bovenhalen. Zalvend, helend voelde die terugblik van de Antwerpse meester verteller toen ie het had over de periode toen hij samen met zijn familie te horen kreeg dat zijn moeder in Frankrijk in het ziekenhuis opgenomen was omdat er een plekske ontdekt was op haar longen. Kanker. Maar niet alleen dat, daarbovenop kreeg ze ook nog eens een longontsteking.

Steriel. Dat is de jongste film uit de John Wick-franchise: John Wick 4. Wellicht heeft het er voor een stuk mee te maken dat wij de voorgangers niet zagen en de personages volgens ons dan ook naast weinig tekst ook weinig body hebben meegekregen, waardoor de prent vaak aanvoelt als een vrijblijvende videogame waar er op los gevochten wordt. Iedereen jaagt op John Wick die pas vrede en vrijheid zal genieten zo stelt de neo-noir actiethriller in het begin, wanneer ie dood is. We zijn de tel kwijtgeraakt hoeveel personages hij richting de ultieme finale, een duel op leven en dood, moet zien uit te schakelen en niet alleen dat: hij moet ook nog zien op tijd te komen aan de Sacré-Coeur in de hoofdstad van Frankrijk, bij zonsopgang. Zo niet wordt hij sowieso geëxecuteerd…

De verkeerde vrachtwagen. De verkeerde richting. En een lesbische truckchauffeur. Dat overkomt Iby in Aller/Retour wanneer ie in Brugge, op de hielen gezeten door de politie in de vrachtwagen van Erika kruipt. Zij steekt niet het Kanaal over, maar is onderweg naar Spanje, Zaragoza welbepaald. Dat ze een relatie heeft met Kiki, een vrouw, da’s iets waar hij moet aan wennen omdat hij dat soort liefde niet kent. Samen zullen ze elkaar meerdere malen redden.

In 1812 publiceerden de gebroeders Grimm het sprookje van Rapunzel. Sindsdien zijn er heel wat variaties verschenen van het verhaal van het meisje met de lange, blonde haren dat door een heks opgesloten wordt in een toren en bevrijd wordt door een prins op een wit paard. En toch weten Deep Bridge en Stany Crets in hun ‘Rapunzel de Musical’ het eeuwenoude verhaal weer relevant te maken voor de dag van vandaag door er een verfrissende plottwist aan toe te voegen die aansluit bij thema’s van vandaag. Sandrine, Helle Vanderheyden, Jasmine Jaspers en Liv Van Aelst leveren een heerlijke dosis ‘woman power’ en trakteren het publiek op fenomenaal sterke zangpartijen. Het is alleen jammer dat de oubollige muzikale arrangementen van Ad Van Dijk hun vocale krachttoer niet helemaal tot hun recht doet komen.

One song. Meer heb je niet nodig om een publiek vakkundig op te zwepen. Dat bewijst Miet Warlop in deSingel. Zelden hebben we de toeschouwers zo opgewonden de Rode Zaal weten te verlaten. De gangen richting de traphal vulden zich vol extreem positieve vibes. Geheel terecht overigens voor deze performance die vorig jaar in première ging op het Festival d’Avignon.