Met een score van 7,2 op 10 quoteert de Kinepolis-bezoeker Love again, het romantisch drama met enkele komische elementen in die James C. Strouse schreef en regisseerde, een stuk hoger in dan IMDB waar filmliefhebbers de prent net een voldoende geven: 6 op 10. Wij zijn geneigd de Kinepolis-bezoekers te volgen in hun mening. Zeker, de film die gebaseerd is op ‘SMS für Dich’ is wat awkward en totaal ongeloofwaardig op bepaalde vlakken. Zo zien we bijvoorbeeld Céline Dion in een bijrol liefdesadvies geven aan een muziekjournalist die blijkbaar zo maar kan binnen wandelen in een concertzaal wanneer ze aan het soundchecken is. Ze neemt meteen de tijd voor hem om hem advies te geven terwijl ze op een flight case met daarop ‘Céline on tour’ plaatsneemt. Eerder eindigde een interview met haar in een hotel in een heel persoonlijk gesprek tussen de twee waarbij ze samen op de grond zitten, zij op blote voeten. Met alle respect, maar in realiteit zijn wereldsterren van het niveau van Céline Dion nauwelijks bereikbaar voor journalisten omdat ze sterk afgeschermd worden door hun entourage.

Het probleem met Het geheugenspel, de Vlaams-Nederlandse coproductie die Jan Verheyen en Lien Willaert regisseerden? De verfilming naar het gelijknamige boek van Nicci French is verre van spannend. Een whodunit opbouwen op basis van onderdrukte en vervolgens vervormde herinneringen werkt ook uiterst verwarrend. En de acteerprestaties die zwak tot middelmatig zijn, kunnen de prent al helemaal niet redden. Het enige lichtpuntje is zo waar Gert Winckelmans die op zijn vierenveertigste voor het eerst in zijn leven aan ons bewijst dat ie wel degelijk kan acteren. Man, wat zijn die - we schatten tien minuten dat ie donker en dreigend uit de hoek mag komen - heerlijk om te zien. Met zijn acteerprestatie speelt ie ook al de rest (op de jongerencast met o.a. Elske Stout en Ella Van Remortel na misschien) iedereen naar huis.

Letterlijk en figuurlijk over het paard getild. Dat wordt Henry VIII in de spektakeloperaversie van de Franse regisseur Olivier Py in de Munt. De muziek die geschreven werd door Camille Saint-Saëns en die in 1883 in Parijs in première ging, vertelt in maar liefst drie uur inclusief divertissementen het verhaal van Henry VIII hoe ie zijn vrouw Catharina van Aragon inruilde voor hofdame Anne Boleyn. Dat ie daarvoor moest breken met de katholieke kerk en de Church of England oprichtte om zo zijn zin te kunnen doen als staatshoofd en hoofd van de Kerk, vermits de paus zijn huwelijk met van Aragon niet wou ontbinden, is op zijn zachtst gezegd een slimme vondst of politiek manoeuvre als je wil dat tot op de dag van vandaag impact heeft op de Britse samenleving.

Je zou het niet zeggen, maar de musical ‘Grease’ is al meer dan vijftig jaar oud. Jim Jacobs en Warren Casey schreven hem in de vroege jaren ’70 van de vorige eeuw. En toch loopt het opnieuw storm voor de productie die Albert Verlinde met zijn cast ten tonele brengt. Het geheim? Wat ons betreft ligt het aan de tijdloze thema’s van verliefdheid, groepsdruk, vriendschap, school en rebellerende tieners en de muziek die ondertussen in het collectieve geheugen van onze cultuur is geslopen. Wie heeft er nog nooit gehoord van ‘Summer Nights’, ‘Greased Lightnin’ en ‘You’re The One That I Want’? Toegegeven, het is soms een beetje wennen om die liedjes in het Nederlands te horen, maar Allard Blom heeft ze heel goed vertaald en ze blijven absoluut overeind. Voeg daar nog de heerlijke choreografie van Daan Wijnands aan toe en je hebt ook visueel een feestje om van te genieten. Ad van Dijk voegde links en rechts nog wat beats toe aan de arrangementen en ‘Grease’ is weer helemaal mee met zijn tijd.

Beau is afraid van Ari Aster is een visueel prikkelende maar weliswaar bijzonder lange trip in de Freudiaanse psyche van het hoofdpersonage Beau die zich afspeelt in een Kafkaiaanse setting. Centraal staat hoe de zoon zich verhoudt tot zijn moeder.