Een staande ovatie. Dat ontving de zeventiende voorstelling ooit van Händels Ariodante in de Opéra de Paris. Straf is het dat deze opera voor het eerst in de Franse hoofdstad te zien was in 2001 terwijl die al van 1735 dateert. Deze keer tekent niemand minder dan de Canadees Robert Carsen voor de regie, een regie die wij echter niet te zien kregen. Enkele uren voor de voorstelling plaatsvond, kregen wij van de persverantwoordelijke te horen dat een deel van het personeel (met name dat instaat voor de decors en de scènewissels) staakte. Vandaar dat ondergetekende de vraag kreeg of ie zijn bekomen accreditatie wou bevestigen dan wel om op een ander moment te komen. Vermits we toch al in de Franse hoofdstad waren in het kader van de Nacht van de musea, besloten we de voorstelling in concertante vorm te bekijken iets waar we achteraf - hoe benieuwd we ook waren naar de regie en het lichtplan van Carsen - uiteindelijk geen spijt van hadden.

‘Casino Royale in Concert’ van het Noordpool Orkest o.l.v. dirigent Anthony Gabriele is zoveel meer dan een film die begeleid wordt door een volledig symfonisch orkest. Het feit dat je de muziek voor je ogen tot stand ziet komen terwijl je naar de James Bond-film aan het kijken bent, brengt de muziek van componist David Arnold werkelijk tot leven. Het op en neer gaan van de strijkstokken is als een gechoreografeerd ballet dat gratie en kracht uitstraalt. Aan het ritme van de beweging kan je de spanning van de muziek en dus van de scène afleiden. De tonen van de contrabassen hebben het warme van het hout, maar tegelijk voel je de trillingen als een waarschuwing voor het dreigende onheil door je lichaam gaan.  ‘Casino Royale in Concert’ doet je de streken van Daniel Craig, Eva Green, Mads Mikkelsen en Judi Dench nog intenser beleven.

Een mooie circusvoorstelling die ook de kaart trekt van dans. Dat is Surface van het circusgezelschap Familiar Faces. Helaas werd de stille voorstelling – enkel het geluid van stromend water is erin te horen – op een schandalige manier gestoord door de repetitie van Camille in de Stadsschouwburg ernaast.

Wat gebeurt er als je een introvert meisje uit een vijandelijke omgeving haalt en in een bad vol liefde stopt? Ze bloeit helemaal open. Dat krijg je te zien in de ingetogen voornamelijk in het Iers gesproken prent The quiet girl van de Ierse regisseur Colm Bairéad die de film schreef naar het boek Foster van Claire Keegan en ermee voor een prachtig regiedebuut tekende.

In 2019, tijdens de Braziliaanse presidentsverkiezingen, creëerde choreografe Lia Rodrigues Furia. De titel van haar voorstelling wil even veel zeggen als woede. Niet dat dat enkel te zien is in de dansvoorstelling die ze samen met haar 11 dansers ontwikkelde. Ook fantasie schemert doorheen de productie net als de drang naar vrijheid en hoe die via die fantasie bereikt kan worden.