Stel je voor: je bent bijna 80 jaar, je brengt een concert van twee en een half uur zonder pauze en je geeft daarin een overzicht van 34 liedjes uit zestig jaar carrière. Het klinkt misschien als pure waanzin, maar het is precies wat Salvatore Adamo zijn publiek gaf in de Koningin Elisabethzaal te Antwerpen. En ja, tijdens de eerste nummers was de stem nog niet echt wakker. De charme en de inzet waren er wel al vanaf de eerste noot bij. En tegen de tijd dat we bij ‘Quand Les Roses’ waren aangekomen, was Adamo’s stem al merkbaar beter.  De ene hit na de andere passeerde de revue en het concert van deze sympathieke, Italiaanse Belg werd één groot feest ter ere van zijn zestig jaar carrière. Tegen de tijd dat ‘Les Filles Du Bord De Mer’ werd ingezet, stond iedereen al lang mee te zingen en te dansen als een uitgelaten menigte voetbalfans die net een grote wedstrijd hebben gewonnen terwijl op de scène Salvatore Adamo stond te swingen en te shaken als één brok energie. Misschien is muziek dan toch het geheim achter de eeuwige jeugd.

Meer dan 30 jaar nadat Ariel het levenslicht zag in de Disneytekenfilm The little mermaid is er nu de live actionfilm die Rob Marshall regisseerde. Net zoals bij andere remakes, denken we o.a. aan The Lion King en Beauty and the beast, is het behoorlijk wennen aan deze adaptatie. De personages zien er nu eenmaal een stuk realistischer uit, verliezen wat (zeker in het geval van de dieren: de krab Sebastian, de zeemeeuw Scuttle en de tropische vis Flounder) aan menselijke trekken. Maar dat compenseert deze film dan weer door bijkomende humor te integreren. Ook nieuw zijn enkele songs die Alan Menken componeerde en Lin-Manuel Miranda (o.a. Hamilton) van tekst voorzag. Ze geven o.a. de zeeheks Ursula (Poor Unfortunate Souls), de prins Eric (Wild Uncharted Waters), de krab Sebasian, de zeemeeuw Scuttle (The Scuttlebutt) en de kleine zeemeermin (For the First Time) wat meer psychologische body die zeker welkom was.

Met een score van 7,2 op 10 quoteert de Kinepolis-bezoeker Love again, het romantisch drama met enkele komische elementen in die James C. Strouse schreef en regisseerde, een stuk hoger in dan IMDB waar filmliefhebbers de prent net een voldoende geven: 6 op 10. Wij zijn geneigd de Kinepolis-bezoekers te volgen in hun mening. Zeker, de film die gebaseerd is op ‘SMS für Dich’ is wat awkward en totaal ongeloofwaardig op bepaalde vlakken. Zo zien we bijvoorbeeld Céline Dion in een bijrol liefdesadvies geven aan een muziekjournalist die blijkbaar zo maar kan binnen wandelen in een concertzaal wanneer ze aan het soundchecken is. Ze neemt meteen de tijd voor hem om hem advies te geven terwijl ze op een flight case met daarop ‘Céline on tour’ plaatsneemt. Eerder eindigde een interview met haar in een hotel in een heel persoonlijk gesprek tussen de twee waarbij ze samen op de grond zitten, zij op blote voeten. Met alle respect, maar in realiteit zijn wereldsterren van het niveau van Céline Dion nauwelijks bereikbaar voor journalisten omdat ze sterk afgeschermd worden door hun entourage.

Het probleem met Het geheugenspel, de Vlaams-Nederlandse coproductie die Jan Verheyen en Lien Willaert regisseerden? De verfilming naar het gelijknamige boek van Nicci French is verre van spannend. Een whodunit opbouwen op basis van onderdrukte en vervolgens vervormde herinneringen werkt ook uiterst verwarrend. En de acteerprestaties die zwak tot middelmatig zijn, kunnen de prent al helemaal niet redden. Het enige lichtpuntje is zo waar Gert Winckelmans die op zijn vierenveertigste voor het eerst in zijn leven aan ons bewijst dat ie wel degelijk kan acteren. Man, wat zijn die - we schatten tien minuten dat ie donker en dreigend uit de hoek mag komen - heerlijk om te zien. Met zijn acteerprestatie speelt ie ook al de rest (op de jongerencast met o.a. Elske Stout en Ella Van Remortel na misschien) iedereen naar huis.

Letterlijk en figuurlijk over het paard getild. Dat wordt Henry VIII in de spektakeloperaversie van de Franse regisseur Olivier Py in de Munt. De muziek die geschreven werd door Camille Saint-Saëns en die in 1883 in Parijs in première ging, vertelt in maar liefst drie uur inclusief divertissementen het verhaal van Henry VIII hoe ie zijn vrouw Catharina van Aragon inruilde voor hofdame Anne Boleyn. Dat ie daarvoor moest breken met de katholieke kerk en de Church of England oprichtte om zo zijn zin te kunnen doen als staatshoofd en hoofd van de Kerk, vermits de paus zijn huwelijk met van Aragon niet wou ontbinden, is op zijn zachtst gezegd een slimme vondst of politiek manoeuvre als je wil dat tot op de dag van vandaag impact heeft op de Britse samenleving.