Nu de bloemetjes en de bijtjes weer volop in de natuur verschijnen, komt Opus One met zijn uitvoering van ‘Spring Awakening’ op de planken. Deze musical speelt zich af in het Duitsland van het einde van de negentiende eeuw en vertelt in hoofdzaak het verhaal van wat er gebeurt als je vanwege puriteinse normen opgroeiende pubers het verhaal van die bloemetjes en bijtjes niet vertelt. Daniël Cohen zorgde voor een zeer eigentijdse vertaling van de musical uit 2006 die perfect aansluit bij het taalgebruik van de jeugd van tegenwoordig. Zelden hebben we zo vaak ‘shit’ in een musical voorbij weten komen. Regisseur Koen van Dijk trekt de moderne lijn volledig door met een uiterst minimalistisch decor en een verdomd sterke beeldtaal. Het geheel wordt verder afgewerkt met een strak lichtplan. In combinatie met een hele jeugdige cast met o.a. Arnout Bultje, Sterre Verschoor, Juul van de Laar en Josy Gruijters krijg je een hele frisse en actuele voorstelling rond thema’s als ontluikende seksualiteit, zelfdoding en abortus. Je hoeft maar naar de andere kant van de grote plas te kijken om te zien hoe eigentijds ‘Spring Awakening’ wel weer is. Of zoals de Fransen het zeggen: “l‘histoire se répète”.

Een feestje met een erectieprobleem. Eentje dat maar niet van de grond wist te komen. Dat leverde de eerste Zillion Presents Iluminati van twee uitverkochte shows dit weekend in het Antwerps Sportpaleis op. Teleurstelling hoorden we rond de klok van enen toen de eerste toeschouwers naar huis trokken. Dat het feestje van Dimitri Vegas and Like Mike eind vorig jaar zo veel beter was in dezelfde venue, klonk het onder andere. De belofte dat we iets zouden meemaken dat we nog nooit eerder hadden meegemaakt, werd dan ook gewoon niet ingelost.

“Ach eur gere zie en z’is et, dan wet et.” Het werd de lijfspreuk van ene Jef Walschaerts toen hij in 1961 zijn Christiane tegen het lijf liep. Dit beweren althans de gebroeders Raf en Mich Walschaerts in hun show ‘Grind’. In hun nieuwste cabaretvoorstelling brengt Kommil Foo een bij momenten erg intieme hommage aan de liefde van hun ouders. Het geheel is doorspekt met zelfspot, taalhumor, visuele gags en liedjes en wordt gebracht met een ongelooflijk gevoel voor timing. Ze nemen hun publiek mee op een ontdekkingstocht naar ware liefde en laveren probleemloos van het verleden naar het heden. De verhalen van de ouders, de grootouders en de twee broers vloeien naadloos in elkaar over. En voor je het goed en wel beseft, is de cirkel weer rond en heb je weer wat bijgeleerd over de Ptilonorhynchus. 

Een film over vriendschap en familiegevoelens. Dat brengt de jongste Marvelfilm Guardians of the Galaxy Vol. 3, een van de betere in zijn genre sinds lang in de bioscoop. Wij trokken naar de 3D-versie in IMAX bij Kinepolis Antwerpen en zagen dat het goed was.

Wereldwijd bracht Armageddon Time 6,1 miljoen dollar op terwijl ie 15 miljoen gekost heeft. De prent die Universal Pictures distribueert is bij ons zelfs niet eens in Kinepolis te zien hoewel er namen in te zien zijn als Anne Hathaway en Anthony Hopkins in een bijrol. Toch niet van de minsten zou je denken. En toch vindt het publiek wereldwijd kennelijk zijn weg niet naar deze prent. Je zou kunnen stellen dat het met zwakke marketing te maken heeft, net ook omdat ie maar in een handvol zalen die zich richten op arthousefilms te zien is. De recensies die wij echter lazen zijn nochtans lovend en als die al effect zouden hebben op het consumptiegedrag van mensen zouden die wel degelijk tot een betere ticketverkoop moeten leiden. Van die positieve recensies snappen wij dan weer niets. Want Armageddon Time duurt te lang (bijna twee uur) én het verteltempo is ons veel te traag. En de analyse dat het publiek minder snel naar arthousefilms gaat, wat mee zou moeten verklaren waarom deze film niet scoort, lijkt ons niet helemaal op te gaan, als je weet dat Close het in de Vlaamse bioscoop best wel goed deed. Armageddon Time wist ons gewoon niet te bekoren. Zo simpel is dat. En heel wat filmfans lusten hem blijkbaar ook niet.