Toegegeven, er zijn weinig horrorfilms de laatste tijd uitgebracht in de cinema die ons de stuipen op het lijf joegen. Ofwel zijn dit soort prenten totaal ongeloofwaardig en van de pot gerukt, ofwel zijn ze gewoon lachwekkend omwille van de (zelfrelativerende) humor (ten opzichte van het genre zelf) die erin steekt. Niets van dat in The pope’s excorcist, de bovennatuurlijke horrorfilm van Julius Avery met niemand minder dan een uitstekende Russell Crowe als broeder Gabriele Amorth in de hoofdrol.

De jongste bovennatuurlijke horrorfilm die in de zalen te zien is, is die van Lee Cronin die Evil dead rise schreef en regisseerde.

Na ‘The Bodyguard de Musical’ trekt Stage Entertainment opnieuw de kaart van de sterke, strijdlustige vrouwen met hun productie van ‘Disney’s Aida’ in het AFAS Circustheater in Scheveningen. Gebaseerd op de gelijknamige opera van Giuseppe Verdi vertelt deze musical het verhaal van de Nubische prinses Aida die door de Egyptische legerkapitein Radames als slavin  meegenomen wordt naar het hof van Amneris, de dochter van de doodzieke farao van Egypte. Radames moet van zijn vader trouwen met prinses Amneris, maar is eigenlijk verliefd op Aida. En zo ontstaat een driehoek die voor heel wat spanning gaat zorgen. April Darby mag de rol van modebewuste Amneris vertolken en levert hierbij een meer dan puike prestatie af. En toch is het Gaia Aikman die in de rol van Aida helemaal de sterren van de hemel zingt. Haar ‘Gezegend Nubië‘ gaat recht naar je hart om zich daar als een warme gloed te nestelen, terwijl ‘Vergeet hem‘ je naar de keel grijpt. Het duet ‘Ergens in de sterren‘ dat ze samen met Naidjim Severina brengt raakt dan weer de romantische ziel.  Dit laatste nummer kent u waarschijnlijk beter als ‘Written in the Stars’. Componist Elton John had er in duet met LeAnn Rimes in 1999 nog een bescheiden hitje mee. Vocaal en visueel is Aida een zinnenprikkelende voorstelling.

Lag het aan ons dat we moeilijk de drukke werkweek achter ons konden laten? Of schort er gewoon iets met de expositie van Black lotus, de prent die Tad Daggerhart schreef en Todor Chapkanov regisseerde? Of komt het door de city marketing en product placement scènes die ons zeker in het begin van de film té opvallend leken? Feit is dat Black lotus vooral in het begin qua storytelling warrig overkomt en coherentie mist. Gelukkig stellen we halfweg wel een opmerkelijke verbetering vast zodat ie toch nog min of meer de moeite bleek om uit te zitten.

‘Vuile rat. Verrader.’ Het zijn de woorden die met graffiti zijn aangebracht op de muur van het huis waar de elfjarige Hamoudi woont. Dat huis wordt met molotovcocktails in brand gestoken terwijl de jongen nog maar net aan het revalideren is van een zelfmoordaanslag waarbij hij een deel van zijn been verloor. De fan van Messi die kapitein was van de voetballertjes op een open terrein in Bagdad, ziet zijn droom om ooit een even groot voetballer te worden als zijn idool plots in duigen vallen. Maar in het ziekenhuis heeft een man die zijn arm verloor hem (valse) hoop gegeven. Dat been groeit wel terug aan, zegt ie hem daaraan toevoegend dat ie zelf voor de tweede keer in het ziekenhuis ligt. De vorige keer was zijn linkerarm ook voor een groot stuk af maar wel terug aangegroeid. Nu is het weer zo ver, maar hij is ook nu weer al voor de helft terug gegroeid, weet ie.