Een film over rouwverwerking. Daarover gaat Zeevonk van regisseur Domien Huyghe die gebaseerd is op zijn verhaal en dat van Wendy Huyghe. Jean-Claude van Rijckeghem en Wendy Huyghe stonden in voor het scenario en daar schort wel wat aan. Zo is de expositie veel te kort. Al na tien minuten, zonder je enige binding als kijker hebt gemaakt met het personage, is Toine, rol van Valentijn Dhaenens, op zee omgekomen. Hij is de vader van Lena (Saar Rogiers) en Jules (Thibaud Dooms) en visser. Hoewel er een waarschuwing was voor het slechte weer, is hij toch met zijn vissersboot erop uitgetrokken. Voor alle duidelijkheid: er was geen verbod om uit te varen. Hij en twee andere bemanningsleden kwamen om. Ging het om een ongeluk? Of heeft ie het weer verkeerd ingeschat en een fout gemaakt?

Platte emo-tv. Daar is Liefde voor muziek op vtm in vervallen, blijkt aan de start van het negende seizoen dat in het teken stond van K3. Hoogtepunt van de aflevering was het moment waarin we de toen nog zwangere Hanne – die kort na de opnames zich liet ontvallen (zwaar) te twijfelen of ze haar contract bij Studio 100 wou verlengen - volgende quote hoorden optekenen: ‘OMG. Ik ben zo’n lelijk kind!, in de keuken met een melkfles zagen en Metejoor suggereerde dat ze goed gekolfd had. Dat beeld van die melkfles vormt trouwens dé perfecte samenvatting van het ganse programma waar ook nu weer veel te veel in gemelkt wordt en vooral K3 - ‘het mooie driekoppige monster’ aldus Stef Bos - in hun keurslijfje veel te infantiel, bij momenten wat puberaal afstak ten opzichte van de andere artiesten. Dus neen, wat er ook beweerd werd in het programma: wij zagen vooral drie giechelende jonge vrouwen een rolletje spelen. In haar expressie bleek Julia bijvoorbeeld opnieuw ronduit grotesk met haar wijd opengesperde mond waarmee ze duidelijk verbazing veinsde. Jezus! Wanneer wordt zij vervangen?

Een fijne entertainende fantasy actiekomedie. Zeker in 4DX (hoewel de prent niet in 3D te zien is). Dat is Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves dat geregisseerd werd door Jonathan Goldstein en John Francis Daley.

Een redelijk banaal verhaal over een runaway bride. Dat brengt de Vlaamse regisseur Wim Vandekeybus met ITA in de Stadsschouwburg van Amsterdam. Zij (Eefje Paddenburg) blijft leven, haar echtgenoot (Daniël Kolf) en haar minnaar Leonardo (Achraf Koutet) niet. Dat is de plot zowat samengevat. Behoorlijk eenvoudig dus en toch duurt de lineaire voorstelling maar liefst een uur en drie kwartier. Wat ons betreft is de expositie te lang, die start met de executie van  Federico García Lorca, de schrijver van het stuk, op 18 augustus 1936, en de cadans vooral in het begin met het behoorlijk archaïsch taalgebruik - Dolf Verspoor vertaalde de tekst - slaapverwekkend. Bloedbruiloft komt dan ook pas goed op dreef én begint echt te boeien van zodra de bruiloft plaatsvindt en er gedanst mag worden. Met kringdansen per drie of per twee terwijl we in de puike zwart wit videobeelden (in een regie van Fernando Vandekeybus, Wims zoon) veel meer mensen rond de tafels de beentjes zien bewegen, verwijst de choreograaf naar volksdans.

The lost king is zo’n film die zichzelf helemaal prijsgeeft in zijn trailer maar dan zonder spoiler alert. Ja, Philippa Langley (Sally Hawkins) vond de menselijke resten van King Richard III onder een parking in 2012 na een crowdfunding omdat sponsors na een negatieve scan van de ondergrond afhaakten. Uiteindelijk leest de film die Stephen Frears regisseerde als een pleidooi tegen onrecht. Onrecht dat zowel King Richard III werd aangedaan, maar ook Langley.