Het is geen publiek geheim dat ik naar Joe luister. Weliswaar al enkele maanden niet meer naar de ‘gewone’ versie, maar naar Joe ‘80s en ‘90s. Dat komt omdat er iets scheelt met de frequentie van de ‘gewone’ op mijn DAB+ radio, het signaal genereert blijkbaar bij mij te vaak fouten zodat je om de zo veel tijd de muziek of de babbels hoort wegdeemsteren tot er niets meer te horen is. Dat het er ooit van zou komen dat ik naar de Joe Singalong Party zou trekken, stond dan ook in de sterren geschreven. Eerlijk? Dit jaar werd ik vooral over de streep getrokken omdat Tony Hadley (Spandau Ballet) optrad. Het plan was dat ik hem deze zomer in Oostende zou zien, maar dat feest ging niet door. Het festival werd last minute namelijk gecanceld. Er waren namelijk te weinig tickets verkocht.

Er is niets beter dan The Apprentice bekijken in de cinema na een uitstekend dagje training over onderhandelingstechnieken. Want hoewel ik voornamelijk leerde hoe je tot een win-win situatie kan geraken voor beide partijen, gaat het er in dit biografisch drama dat Gabriel Sherman schreef en Ali Abbasi regisseerde er wel lichtjes anders aan toe. Harde onderhandelingstechnieken worden bovengehaald om steeds tot een win-lose resultaat te komen.

Slechts 6 maanden nadat ze de moderne lege box die het Empress Museum is, hebben overgenomen, wisten de producers met maar liefst 268 mensen de ruimte om te toveren tot een circus met cirkelvormige piste waarrond 4 tribunes staan. De songschrijvers van de film The Greatest Showman Benj Pasek en Justin Paul waren nauw betrokken van de eerste conceptvergaderingen tot de laatste repetities bij de totstandkoming van Come Alive!, de circusmusical die gebruik maakt van de hits uit The Greatest Showman. De songs worden in een live 5.1 surround sound gestoken wat je dat bijkomende immersive gevoel bezorgt naast het feit dat je naar een in the round-voorstelling kijkt waarbij er ook tot op de tribunes gespeeld wordt. Verder refereert de show losjes naar de film (bijvoorbeeld in de vuurspuw en vuuract naar de verwoestende brand) maar verder staat die er qua verhaal los van. Het kinky (het rariteitenkabinet) gehalte is er ook volledig uitgehaald wat de show helemaal kindvriendelijk maakt. Maar de hoofdthema’s blijven wel behouden. Ook in Come Alive! Gaat het dus over empowering, in jezelf en je capaciteiten geloven, je niet door een ander laten doen, en bovenal het recht om te zijn wie je wil zijn of bent, ook al word je dan misschien wel door sommigen als een buitenbeentje beschouwd.

Modern ouderwets, of nee: romantisch komisch…, misschien beter nog: nostalgisch humoristisch? ‘De Hospita’ laat zich, net als de studenten die inwonen bij Madeleine Coutard, niet zomaar in een vakje steken. Je zou het zelfs een muzikaal sprookje kunnen noemen omwille van het happy end en het feit dat er zeven dwergen in voorkomen. (Al heeft Phoebe het liever over “kleine mensen die acteren”.) Wat in ieder geval als een paal boven water staat, is dat ‘De Hospita’ een geweldig mooie musical is die ode brengt aan het talent van Simone Kleinsma en het Franse chanson. Thema’s als WOKE, de glorietijd van de revue, de generatiekloof, ware liefde, aids en genderidentiteit worden naadloos verweven tot een voorstelling die je uiteindelijk met een goed gevoel naar huis stuurt. Simone Kleinsma is niet alleen de ster van de show, ze draagt de voorstelling met trots en kunde.

Julie zwijgt is de Belgische inzending voor de Oscar voor Beste Buitenlandse Film. Of het debuut van regisseur Leonardo van Dijl kans maakt om de shortlist te halen? We zouden onze hand daar niet voor in het vuur durven steken, al is het wel zo dat zijn prent die hij samen met Ruth Becquart schreef een bijzonder actueel thema aanboort: grensoverschrijdend gedrag en de nood om een veilige omgeving te creëren. Wij gingen naar Kinepolis Antwerpen om er een cast visit mee te maken waar naast de regisseur ook Tessa Van den Broeck (Julie) en Koen De Bouw (Tom, vader van Julie) present tekenden.