Het ontstaan van leven op onze planeet is op zijn minst wonderbaarlijk te noemen. Het is een evolutie van vele miljoenen jaren geweest die speciaal voor Cinema In Concert werd samengevat in negentig fascinerende minuten. Op de muziek van componist Lorne Balfe neemt het Noordpool Orkest onder leiding van Anthony Gabriele je mee op een magische reis langs vulkanen, oerzeeën, korstmossen, duizendpoten, dino’s, vogels, zoogdieren tot en met het ontstaan van de mens… en de gevolgen daarvan. Het is een symbiotische relatie waarbij de beelden de muziek versterken en omgekeerd. Het samenspel van beeld en klank zuigt je mee in een magische reis door het verleden die je op het einde doet nadenken over te toekomst.

Vrijdag ging de nieuwe musical Vrijdag. van The Singing Factory in première in het Zuiderpershuis te Antwerpen. Thema zijn de school shootings in de VS, iets waar wij gelukkig niet mee geconfronteerd worden in Vlaanderen (mede door het verbod op wapenbezit). In plaats van brandoefeningen te houden zoals bij ons worden scholieren daar gedrild op hoe ze moeten reageren als er een of meerdere schutters een schoolgebouw binnendringen. Maar tussen protocollen volgen (de theorie) en de praktijk, wanneer er heel wat emoties naar boven komen, durft wel eens een (grote) kloof zitten. We kunnen het ons niet voorstellen maar in de VS is het de normaalste zaak van de wereld blijkbaar dat een schooldirecteur getraind is en gewapend in de gangen rondloopt.

Over arm vs. rijk, Amerika vs. Rusland, vrouwen vs. mannen, empowering/feminisme vs. patriarchaat, jongeren vs. oudere generatie … dat is wat je de ganse tijd denkt waarover Anora gaat, de dramedy die Sean Baker schreef, regisseerde en monteerde. De Amerikaanse prent won dit jaar de Gouden Palm in Cannes. Niet meer dan terecht trouwens. Waar hij uiteindelijk over gaat, is menselijkheid tonen en ruimte geven en krijgen om je ware gevoelens te kunnen uiten. Want daar durft het in de huidige tijd waarin we leven in heel wat samenlevingen wel eens aan te ontbreken.

Wanneer de intro van ‘We will rock you’ uit de boxen knalt, breekt het feestje al los in de Stadsschouwburg van Antwerpen. Dan moeten de heren van Dreamboys nog beginnen aan hun act. Het zegt veel over de verwachtingen waarmee het hoofdzakelijk vrouwelijke publiek naar deze stripshow komt kijken. De heren strippers spelen maar al te graag in op de uitgelaten sfeer en zwepen hun toeschouwers geregeld op door een extra tipje van de sluier, meer bepaald hun t-shirt, op te lichten. Het ritme van de muziek en hun suggestieve dansbewegingen doet de temperatuur en het gejoel alleen maar toenemen. Dit is duidelijk waar het publiek voor komt. De gouden regel van de avond: hoe minder kleding, hoe meer sfeer. Het feit dat niet elke act even smaakvol was, was blijkbaar geen hinderpaal. Men kwam duidelijk voor een andere paal en … die kwam ook tevoorschijn.

‘Oh wat leuk. Dat is gaaf, jong!’ Wat zouden we deze oppervlakkige Hollandse zinnen graag zeggen over Brideshead Revisited dat onder andere gaat over zelfaanvaarding en het leven als een queer. Maar deze voorstelling van Florian Myjer en Abke Haring weet ons helaas niet de ganse tijd te boeien. Rond een uur kijken we voor het eerst naar onze klok. Veel heeft te maken met de wat saaie vorm, de eerste lezing van een toneelstuk dat daarna enkele keren herhaald wordt en de geacteerde zwakke voorbereiding van de tegenspeelster. Eerdere voorstellingen van de Warme Winkel? Niet gezien. Het boek waarop de voorstelling gebaseerd is tijdens de research gelezen? Nee hoor.