Er hangt veel meer vlees aan Perpetuum Mobile dan je zou verwachten van een vegetarische cast. In die zin dat deze tragikomedie die Jef Hoogmartens schreef en regisseerde zowel de volkse, platte kaart trekt als de meer intellectualistische. Als je zoals wij zo mottig als een krab naar de voorstelling gaat, ga je er alleen maar naar buiten met nog meer hoofdpijn die slechts sporadisch verlicht wordt tijdens de voorstelling door enkele bijzonder sterke scènes. Maar de bulderlach van Jelle Cleymans die twee rijen voor ons zat met links en rechts van hem schoon vrouwelijk gezelschap verlichtte ook de hoofdpijn. ’s mans lach werkt zo aanstekelijk dat je hem meteen zou boeken om steeds mee in het publiek te gaan zitten tijdens alle voorstellingen die je gaat zien in het jaar. De aangename bijkomstigheid is dat ie dan zelf niet op het toneel hoeft te staan en je er moet naar kijken.

Rembrandt was een fotograaf avant la lettre. Dat bewijst de Nederlandse privéverzamelaar Jaap Mulders in het Antwerpse museum De Reede. De tijdelijke expo toont een tachtigtal werken van Rembrandt die minder gekend zijn dan zijn schilderijen. Hij tekende en etste nochtans (zelf)portretten, landschappen, religieuze en mythologische thema’s, en het straatleven (zoals in ‘Het pissende mannetje’ uit 1631) met onder andere bedelaars. De tentoonstelling loopt nog in Antwerpen tot en met 22 mei 2023.

Gefantaseerde absurde vormen. Die creëren Miguel Do Vale en Sander Deckx in ON-, een beeldende inclusieve dansvoorstelling naar een concept en choreografie van Danaé Bosman die naar een knappe finale toewerkt: een prachtig duet tussen de twee.

6 nominaties voor de Oscars heeft Tár op zak. De film die Todd Field schreef en regisseerde over de fictieve lesbische componiste en dirigente Lydia Tár gaat over machtsmisbruik. Die komt uiteindelijk aan het licht (hoewel er ook een bewerkte video over haar viraal gaat zodat ook fake news een thema is dat deze prent aanboort) en zal de ondergang van de vrouw inluiden. Tár is onder andere genomineerd voor de Oscar voor beste film, beste regie, beste originele script, beste cinematografie, beste montage, en beste actrice (Cate Blanchett). Wat ons betreft is Cate Blanchett de gedoodverfde winnaar. Met een Golden Globe op zak en een Critics Choice Award die haar acteerprestatie in deze film terecht beloonden, heeft ze de beste kaarten in handen om de Oscar ook daadwerkelijk te winnen.

Dat de Vlaamse mediasector een van de achterlijkste is ter wereld bewees ze nog maar eens in het Studio 100 pop up theater. Eerst en vooral door terug een show door de strot te rammen van de Vlaamse mediagebruiker door tegelijkertijd op verschillende zenders hetzelfde aan te bieden. Wie wou wegvluchten kon net zoals in de fijne jaren ’80 onder andere terecht bij de Nederlandse televisie, Netflix of Disney+ of een avondwandeling in het park maken. Maar die misten dan wel wat volgens ons een primeur is in de Vlaamse televisiegeschiedenis. Een programma dat op één uitgezonden werd en dat tot twee keer toe onderbroken werd door een reclameblok met allerlei trailers en boodschappen van algemeen nut.