Het zag er even naar uit dat er geen plek meer was voor extreem theater in Vlaanderen tijdens de vorige subsidieronde. Zowel de dossiers van Needcompany als Troubleyn kregen een negatieve evaluatie van de beoordelingscommissie. Het was minister Jan Jambon zelf die uiteindelijk de reddingsboei – terecht – uitgooide en zo alsnog deze theatervorm wist te redden in Vlaanderen door alsnog Needcompany te voorzien van de nodige middelen. Terecht, zo blijkt op basis van Billy’s violence, de jongste productie die Victor Lauwers schreef waarin we twee generaties Lauwers aan het werk zien: Grace Ellen Barkey, Jan, Victor en Romy Louise Lauwers.

‘Ik denk dat het misschien heel mooi kan zijn daarbuiten.’ Dat zijn de woorden van Luz Hendriks (Lynn Van Royen die alweer een fenomenale acteerprestatie neerzet) tegen haar vader Pieter (alweer een magistrale prestatie van Gene Bervoets die we stilaan de Anthony Hopkins van de Lage Landen durven noemen) net voor ie gedeporteerd wordt naar een plek waar er geen drinkbaar water is, waar de survival of the fittest net als in Arcadia geldt. Pieter en zijn gezin werden namelijk opgepakt door regulator Marco Simons (Maarten Heijmans) die met een machtiging tot arrestatie zwaaide op een verlovingsfeestje van Alex Jans (Melody Klaver) en Gloria Philips (Jean Janssens).

Met ‘Red Star Line Spektakelmusical’ heeft Studio 100 de musical vibes weer helemaal te pakken. Hun nieuwste productie combineert het verhaal van de migratie naar Amerika in de jaren ’20 van de vorige eeuw met de aanstekelijke muziek van Steve Willaert. Het verhaal van de liefde tussen Jan en Marie wordt door regisseur Frank Van Laecke beeldig vorm gegeven. Hij maakt daarbij gebruik van grote decorstukken met technische hoogstandjes en een gigantische cast, maar weet evenzeer de rijdende tribunes zo te gebruiken dat de meest intieme scènes in hun volle puurheid tot hun recht komen. De kostuumontwerpen van Yan Tax en de danschoreografieën van Martin Michel transporteren je moeiteloos naar de periode van de drooglegging in de roerige jaren ’20. ‘Red Star Line Spektakelmusical’ is een reis van de pensenkermis in de Vlaamse polders naar de nachtclubs in de bruisende grootstad New York. Het is een reis terug in de tijd naar een tijdperk van grote dromen van een beter leven ergens ver hier vandaan. Het is een reis naar het hart van twee geliefden die vastklampen aan de hoop met een oceaan van obstakels tussen hen in.

Heerlijk, die metahumor in de zesde Scream-film die zijn beste openingsweekend in de VS kende van alle Screamfilms en wereldwijd al meer dan 88 miljoen dollar heeft opgehaald aan de kassa terwijl de prent zo’n 35 miljoen zou gekost hebben. ‘“Who gives a fuck about movies?”, “I missed the monologue again?” en “Fuck this franchise!” zijn maar enkele van de pareltjes die we erin te horen krijgen. Fans van Jenna Ortega, dé rijzende ster sinds ze de hoofdrol speelde in de hitserie Wednesday op Netflix, kunnen haar nu ook opnieuw op het grote scherm bewonderen in deze uiterst vermakelijke Scream VI.

Met Onironauta bracht deSingel de Portugese Tânia Carvalho voor het eerst naar België. De titel van haar voorstelling komt uit het Grieks. Oneiros wil zo veel zeggen als ‘droom’ en nautes betekent dan weer ‘zeevaarder’. Wat ze haar zeven dansers laat doen, die elk staan voor een dag in de week, is een trance uitbeelden. Net dat zagen we niet of onvoldoende in dit werk dat een uurtje duurde. Een uur dat wel een eeuwigheid leek.