Ze zijn zeldzaam aan het worden, de professionals in de muziekindustrie die de ballen nog aan hun lijf hebben om een van de meest kritische journalisten uit te nodigen voor een concert van een beginnende band of artiest. Zelden willen ze dat talent al meteen blootstellen aan een mening die hen en de artiest in kwestie mogelijks commercieel niet uitkomt. Zij behoren als u het ons vraagt tot de categorie lafaards. Daartegenover heb je dus diegenen die wél nog durven, die de uitdaging aangaan (al dan niet onder het motto ‘slechte reclame is ook reclame’) en het er gewoon op wagen. In sommige gevallen gaat het dan omdat men (al dan niet té zelfzeker) er gerust op is dat het allemaal wel positief zal uitdraaien. Toen we een uitnodiging ontvingen om naar het concert van Michael Deno in Kavka te gaan, twijfelden we en ook weer niet. Nooit eerder trokken we immers naar die zaal en vermits het team van Lieven Scheire kennelijk niet in staat blijkt om mails te beheren, laat staan ze te beantwoorden, hadden we nog een gaatje in onze agenda dat zoals steeds - ook nu dus - in no time gevuld geraakte. Your loss Lieven!

De Zundays in de Zillion. Zo speciaal waren die nu ook weer niet blijkt als je Babylon van regisseur Damien Chazelle die de film ook schreef, gezien hebt. Jazeker, in deze prent zien we decadente feestjes waar er seks in alle vormen bedreven wordt, van anale seks over plasseks, met bondage, sm, en dwergen, maar als je die scènes afzet ten opzichte van de ganse duur van de film, Babylon duurt drie uur en 8 minuten, kan je bezwaarlijk stellen dat het een extreme fysieke prent is waar Gaspar Noé bijvoorbeeld om gekend is. Neen, Chazelle vaart met zijn epische dramedy een koers die vooral lijkt op één grote stijloefening. Er zijn massa scènes, er is een link naar het horrorgenre met maffiabaas James McKay (Tobey Maguire), een misdaadfilm à la Scorsese maar even goed zie je er ook elementen van de musicalfilm in, zo wordt er duidelijk verwezen naar ‘Singing in the rain’, en van de romcom.

Een immens mooie feministische film over anders zijn. Dat is het Frans-Italiaanse drama L‘immensità van regisseur Emanuele Crialese met in de hoofdrollen Penélope Cruz, Luana Giuliani en Vincenzo Amato.

Als liefde zoveel jaar kan duren, dan moet het echt wel liefde zijn. In 1966 trad Herman van Veen voor het eerst op in Antwerpen en de relatie tussen het Vlaamse publiek en de Nederlandse zanger-cabaretier is er alleen maar sterker op geworden. En dat voel je wanneer je  tijdens ‘De Voorstelling’ de toehoorders vol passie naar de artiest voelt kijken en luisteren. Er ontstaat een magische connectie die de muzikanten het beste van zichzelf doet geven. En toegegeven: Herman mag dan al een paar jaartjes ouder zijn, hij is nog geen haar veranderd. Oké dan, hij heeft sinds 1966 misschien wel een paar haartjes verloren, maar absoluut nog niets van zijn pluimen. Integendeel! We hebben het gevoel dat hij net als goede wijn alleen maar beter geworden is met de tijd. De afwisselingen tussen een grappig tekstje, een gevoelig liedje, een kritische bedenking met humoristische kwinkslag, virtuoos vioolspel en de kuren van de harlekijn verlopen zo subtiel, dat ze naadloos in elkaar overgaan. En wat de man vocaal en fysiek nog laat horen en zien op het podium verraadt in niets zijn ware leeftijd. Een avondje theater met Herman van Veen, Edith Leerkens, Jannemien Cnossen en Kees Dijkstra is een genot voor lichaam en ziel. 

Een roze muur en een deuropening. Meer hebben Aminata Demba, Lien Thys en Laurence Roothooft niet nodig als decor voor Feed me please, een bijzonder relevante voorstelling voor jongeren die het fake gedoe op social media aankaart, algoritmes die voor de ene wel en voor de andere niet werken, het verslavende om steeds meer zieltjes te winnen, wat tot extremen kan leiden (zeker wanneer er een terugval in het aantal volgers volgt) en gemene comments die tot zelfmoord kunnen aanzetten.