“Actors are some of the most evil, devious people on the planet. They lie for a living!” Het is een quote die Mrs. Bird zegt in Paddington 2. En of het er kwaadaardig en slinks aan toe ging tijdens ‘Dit is niet de titel’ van Compagnie Barbarie in De Klap!

Eerlijk? Van het screenlife thrillergenre hadden we voor we naar Missing trokken nog nooit gehoord. Het komt er op neer dat we bijna constant het scherm zien van het hoofdpersonage dat via de nieuwste communicatiekanalen, zoekopdrachten, paswoorden van mails, Google accounts, Google maps (welke routes ze namen), social media activiteiten en info die er achtergelaten werd, bankkaarten, toeristische camera’s enz. te weten wil komen wat er met haar moeder gebeurd is.

Zelden zo veel ‘What the fucks!’ en ‘Allez jongs’ gehoord tijdens een film in de cinema als bij Cocaine Bear. De prent die Elizabeth Banks regisseerde naar een scenario van Jimmy Warden gaat er dan ook los over. De dialogen zijn bij momenten gewoon vreemd alsof verschillende personages onder invloed wat naast elkaar zitten te lullen. De film is heel losjes gebaseerd op waargebeurde feiten uit 1985 toen een zwarte beer cocaïne opgegeten had. Het dier overleefde het niet. Er vielen geen slachtoffers. In deze prent loopt het een tikkeltje anders af…

De dramedy film A man called Otto die Marc Forster regisseerde werkt verrassend goed op beide emoties: een lach en een traan. Maar vooral, door het slimme scenario van David Magee die zich baseerde op de roman ‘A Man Called Ove’ uit 2012 van Fredrik Backman die 3 jaar later verfilmd werd door Hannes Holm, ga je op den duur deze knorpot in je hart sluiten. Omdat je beetje bij beetje meekrijgt hoe hij de man geworden is die hij nu is: nors. Niet meteen het type kortom waarvan je denkt dat ie een groot hart heeft.

Ik weet niet wat het is, maar ik vind dat Steven Spielberg het al een tijdje niet meer heeft. West Side Story, The post … het waren stuk voor stuk films waar ik verschillende keren op mijn klok keek omwille van de slappe spanningsboog, de lengte van de film en het trage vertelritme. Spielbergs films zijn gewoon ontzettend saai geworden de laatste tijd en voelen bijzonder gekunsteld aan om toch maar een zekere esthetiek te bereiken. Neem nu de scène in The Fabelmans waarin we Sammy (Gabriel LaBelle) John Ford (Gabriel LaBelle) zijn sigaar zien opsteken naar het einde van de film toe. Meermaals zien we dan een bijzonder hoge vlam als ie die sigaar aansteekt, terwijl we op de achtergrond een filmposter van Inferno zien. Spielberg trekt die scène zo lang zodat de kijker het toch maar zou doorhebben op den duur. Net door dat rekken, maakt ie van de prent die losjes gebaseerd is op zijn eigen leven een lange zit. Maar ook: hij lijkt de kijker intellectueel te onderschatten. Iets anders dat me wat tegenviel: die verwijzing naar E.T. in de fietsscène ligt er gewoon te dik op. Spielberg lijkt dus niet meer goed te kunnen doseren als je het mij vraagt.