‘Is er iemand in de zaal die kan hypnotiseren?’ vraagt Anatole (Kris Van Trier) bij de start van de voorstelling in De Klap. Niemand blijkt dat te kunnen. Dus heeft hij speciaal voor deze voorstelling een zelfcursus (aan absurdisme geen gebrek dus n.v.d.r.) hypnotiseren gevolgd. Tot nu toe is hij er niet in gelukt, maar vanavond is hij er redelijk gerust op dat het hem wel eens zou kunnen lukken. Daarna vraagt ie aan ons of er iemand is die gehypnotiseerd wil worden. Ook daar blijkt niet meteen iemand kandidaat voor. En al zeker niet wanneer ie stelt dat hij wellicht iemand zo ver kan krijgen dat ie denkt een kilo rotte vis gegeten te hebben, waardoor als de gehypnotiseerde terug wakker wordt die wel eens over de eerste rij – ‘op uw zus!’ (Bieke Ilegems, zus van Herwig zat daar n.v.d.r.) – zou kunnen overgeven. Het is Compagnie Marius ten voeten uit, vanaf de start het publiek betrekken en niet in het minst iets uitsteken met de eerste rij. Een truc die nog steeds werkt en in geen tijd de aandacht weet te vangen van de toeschouwers.

Kostelijk geamuseerd. Dat hebben de 4-plussers zich in de Kleine Zaal van hetpaleis bij Niet vallen. Officieel klinkt het dat het een dansvoorstelling is, maar er valt ook wel wat voor te zeggen dat het om circus gaat. Niet zelden zien we het trio namelijk bengelen aan staven, of zich de lucht in zwieren. En dan is er nog het komische element uiteraard, met Jacopo Buccino die het meest van al op de lachspieren werkt.

Met 1984 neemt Freek Vielen de klassieker van George Orwell onder handen. Een boek dat ie in 1948 kort na de oorlog schreef en waarin ie een samenleving toont waar iedereen gecontroleerd wordt door De Partij, door grote broer, Big Brother. Camera’s hangen overal, smartphones kunnen je doen en laten registreren en je dus spioneren. Au fond gaat de voorstelling over welke vrijheid we nog genieten in onze huidige democratie. Of is die al bijna op de schop gegaan?

Met ‘Legally Blonde’ brengt Au Fond Producties een vrolijke, feel good musical met een hoop jong talent en vlotte choreografieën, verpakt in roze en afgewerkt met een grote glitterstrik naar de Stadsschouwburg van Antwerpen. Helle Vanderheyden schittert in de rol van de sexy blondine Elle Woods die meer kaas gegeten heeft van mode dan van rechten, maar toch in Harvard wil studeren omwille van de liefde. Lars Cuynen is de verrassende nieuwkomer in de Vlaamse musicalwereld en hij bewijst met zijn vertolking van Emmett dat hij heel wat talent in huis heeft. Dat mag trouwens ook gezegd worden over de volledige cast. Au Fond Producties heeft dan misschien niet meteen de meest bekende namen op de affiche staan, maar ze bewijzen met hun cast eens te meer dat er in Vlaanderen een jonge generatie klaarstaat in de coulissen om haar plaats in de spotlights op te eisen. Loes Van den Heuvel kunnen we moeilijk nog bij de jonge, aanstormende generatie rekenen, maar ook zij presteerde boven verwachting. We waren onder de indruk van haar vocale talenten en … haar ‘buig en oeps’.

Dominique Deruddere levert met The Chapel een sterk psychologisch drama af. Een film waarin de 23-jarige Jennifer Rogiers (Taeke Nicolaï) het schopt tot finaliste van de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano en net als de elf anderen op afzondering moet in de muziekkapel in Waterloo een week voor de finale plaatsvindt in Bozar. Daar kunnen ze o.a. het opgelegd werk instuderen. Jennifer die echter streng opgevoed is door haar moeder Sara (Ruth Becquart) komt zo voor het eerst op eigen benen te staan en wordt geconfronteerd met de demonen uit haar jeugd. De boodschap van deze film is dat de weg naar het resultaat minstens even belangrijk of zelfs belangrijker is dan het uiteindelijke eindresultaat.