Als liefde zoveel jaar kan duren, dan moet het echt wel liefde zijn. In 1966 trad Herman van Veen voor het eerst op in Antwerpen en de relatie tussen het Vlaamse publiek en de Nederlandse zanger-cabaretier is er alleen maar sterker op geworden. En dat voel je wanneer je  tijdens ‘De Voorstelling’ de toehoorders vol passie naar de artiest voelt kijken en luisteren. Er ontstaat een magische connectie die de muzikanten het beste van zichzelf doet geven. En toegegeven: Herman mag dan al een paar jaartjes ouder zijn, hij is nog geen haar veranderd. Oké dan, hij heeft sinds 1966 misschien wel een paar haartjes verloren, maar absoluut nog niets van zijn pluimen. Integendeel! We hebben het gevoel dat hij net als goede wijn alleen maar beter geworden is met de tijd. De afwisselingen tussen een grappig tekstje, een gevoelig liedje, een kritische bedenking met humoristische kwinkslag, virtuoos vioolspel en de kuren van de harlekijn verlopen zo subtiel, dat ze naadloos in elkaar overgaan. En wat de man vocaal en fysiek nog laat horen en zien op het podium verraadt in niets zijn ware leeftijd. Een avondje theater met Herman van Veen, Edith Leerkens, Jannemien Cnossen en Kees Dijkstra is een genot voor lichaam en ziel. 

Een roze muur en een deuropening. Meer hebben Aminata Demba, Lien Thys en Laurence Roothooft niet nodig als decor voor Feed me please, een bijzonder relevante voorstelling voor jongeren die het fake gedoe op social media aankaart, algoritmes die voor de ene wel en voor de andere niet werken, het verslavende om steeds meer zieltjes te winnen, wat tot extremen kan leiden (zeker wanneer er een terugval in het aantal volgers volgt) en gemene comments die tot zelfmoord kunnen aanzetten.

Het moet gezegd, The Burnt City, immersief theater van punchdrunk in een regie van Felix Barrett en Maxine Doyle moet voor toeristen/buitenlandse theaterliefhebbers zowat het best bewaarde geheim van Londen zijn. De voorstelling speelt dan ook in drie oude fabriekshallen in Woolwich , een plek die jaren niet eens op de kaart van de Britse hoofdstad stond omdat het een militair geheim was dat er wapens gemaakt werden in The Royal Arsenal tijdens de twee wereldoorlogen. Bijna 30 jaar bevonden de kantoren van het Ministerie van Defensie zich er ook. Tussen de twee oorlogen werden er stoomlocomotieven vervaardigd. Maar het oorlogsvoeren veranderde ondertussen wel en via de lucht kon de vijand toch achterhalen waar Londen, dichtbij de Theems, haar wapens en munitie vervaardigde. De troef die The Royal Arsenal tijdens de Eerste Wereldoorlog had, werd een belangrijke kwetsbaarheid tijdens de daaropvolgende oorlog. De site werd meer dan 25 keer gebombardeerd tussen 1940 en 1945. Daarbij vielen 103 doden en 707 gewonden. Na de oorlog werden er onder andere opnieuw treinwagons gemaakt en nu is de zone voor een stuk een moderne woonwijk geworden.

Frozen the musical is zijn tweede jaar ingegaan in het Londense Theatre Royal Drury Lane. Emily Lane was tijdens het eerste jaar de tweede cover voor de rol van Anna die Stephanie McKeon toen speelde. Nu maakt Emily deel uit van de hoofdcast voor die rol. De grootste verandering is de rol van Kristoff. Die wordt door de Nederlander Djavan van de Fliert neergezet. Hij tekent voor een uitstekend professioneel debuut op het podium, meteen op de West End en mag na de show een warm applaus ontvangen van het Londense publiek. Hij heeft dan ook een dankbare rol, die van de man die nuchter naar de liefde kijkt, verliefd wordt op Anna die zijn tegenpool lijkt te zijn. Zij is immers erg passioneel in alles en laat haar gevoelens en gedachten de vrije loop gaan. Van de Fliert en Lane hebben het – hoewel het lengteverschil enorm is – duidelijk naar hun zin op het podium. Ze brengen hun songs bijzonder goed. En wat helemaal top is, is dat hun stemmen perfect met elkaar blenden onder andere in ‘What Do You Know About Love?’.

Voor het eerst in meer dan 25 jaar kunnen Britten het werk van Cezanne (her)ontdekken. Plaats van afspraak is Tate Modern waar een overzichtstentoonstelling nog tot 12 maart dit jaar loopt.