She said, het biografische drama dat Maria Schrader regisseerde naar het gelijknamige non-fictieboek van Jodi Kantor en Megan Twohey die voor The New York Times onderzoek deden naar Harvey Weinsteins grensoverschrijdend gedrag tegenover vrouwen, is alweer zo’n film die over (onderzoeks)journalistiek gaat die 1. een lange zit is en 2. behoorlijk saai is. De #Metoo-beweging die ontstond nadat het schandaal losbrak, en feministen tout court verdienden wat ons betreft een betere film dan dit.

Je zal het maar meemaken als gerespecteerd chef-kok. Dan heb je je helemaal tot in de puntjes voorbereid en een exclusieve maaltijd samengesteld met je team op maat van je gasten, gepersonaliseerd zelfs, blijkt er iemand onaangekondigd op te dagen waardoor dat gegeven een bedreiging vormt voor je hele concept. Een avond die draait om mensen eerder voedsel voor de geest te serveren dan voor de maag. Dat is kort samengevat de plot van The Menu, de zwarte komedie met een vleugje horror erover heen die Mark Mylod regisseerde en Seth Reiss en Will Tracy schreven.

Als de Gavroche van de Vlaamse muziekindustrie. Zo lijkt Jelle Cleymans zich steeds meer te profileren als solo artiest maar ook in combinatie met Jonas Van Geel. Cleymans speelde als kind nog die rol in de musical Les Misérables. Het ondeugende en gedurfde karakter van dat personage is op de een of andere manier sindsdien blijven kleven aan hem. Ook in een uitverkocht CC van Brasschaat toonde hij die kant van zichzelf.

Een wel bijzonder donkere stop motionfilm leveren Guillermo del Toro en Mark Gustafson af met Guillermo del Toro’s Pinocchio. Hun versie situeert zich in het Italië onder Mussolini, het fascisme met andere woorden in de jaren ‘30. Pinocchio (stem van Gregory Mann) wordt er zelfs gerekruteerd om opgeleid te worden bij de fascistische jongeren wat hier dus de wel érg donkere tegenhanger is van Pleziereiland. Vermits de levende houten pop niet kan sterven (wat ons inziens relatief is, want als ie zijn voeten te dicht bij de haard zet, is hij ze wel degelijk kwijt), is hij interessant om in te zetten tijdens de oorlog, klinkt het. Het is lang niet de enige vondst die onze wenkbrauwen deed fronsen. En mogelijks waren we niet de enigen. Zo stelden we tijdens de persvisie vast dat sommige collega’s vroegtijdig de zaal verlieten. Ongezien.

Een bijzonder intrigerende film over identiteit (“Ben je een gringo, een Mexicaan of leef je als bastaard in het ongewisse?”) en levenswijsheden is Bardo van regisseur Alejandro G. Inárritu die de prent samen met Nicolas Giacobone schreef. Wat Bardo dat als ondertitel het hilarische ‘False Chronicle of a Handful of Truths’ heeft zo sterkt maakt, is naast het sterke script de bijzondere beeldtaal die meandert tussen realisme en surrealisme in combinatie met een exquise geluidsmix die het een absolute meerwaarde maken om deze Netflixfilm in de bioscoop te zien.