Met Newsies ging er recent in Londen opnieuw een Disney-musical in première. Frozen is ondertussen aan haar tweede jaar bezig en The Lion King maakt zich klaar voor een kwarteeuw onafgebroken op de West-End. Newsies zal nooit tot de top horen van de langst lopende musicals, dat ligt vooral aan het feit dat er niet zo gek veel goeie nummers in de productie zitten hoewel ze van de hand zijn van Alan Menken (muziek) en Jack Feldman (teksten). Het boek schreef Harvey Fierstein.

Als een ode aan de onbekende soldaat én als een grote verontschuldiging naar de Senegalese bevolking toe om de vele Senegalezen die vaak tegen hun wil verplicht werden om zich aan te sluiten bij het Franse leger tijdens de Eerste Wereldoorlog (en later ook tijdens de tweede). Soldaten die niet meer terugkeerden en verscheurde families achterlieten in hun moederland. Zo leest Tirailleurs, het oorlogsdrama van Mathieu Vadepied met niemand minder dan Omar Sy (Lupin) in de hoofdrol.

The enforcer van regisseur Richard Hughes voelt wat geforceerd aan. De prent heeft weliswaar een nobele boodschap: een man zorgt ervoor dat verschillende mensen een beter leven kunnen leiden door zichzelf daarvoor op te offeren. En daarmee is meteen ook het beste gezegd, want wat de actie betreft blijven we op enkele degelijke scènes na toch wat op onze honger zitten, de dialogen voelen bijzonder stroef, ja zelfs wat dom en vlak aan. Ze voegen gewoon onvoldoende toe aan de psyche van de personages.

Als een grote metafoor voor de Ierse burgeroorlog en bij uitbreiding de Westerse samenleving. Zo leest de The Banshees of Inisherin, de jongste film van regisseur, schrijver en producer Martin McDonagh 5 jaar na diens magistrale Three Billboards Outside Ebbing, Missouri dat vele malen sterker is dan deze donkere tragikomedie. Een banshee is een mythisch wezen, een fee-vrouw die de dood aankondigt. Het woord stamt van het Ierse ‘bean sí’. De titel van de film verwijst naar de folkmuziek compositie voor viool waar Colm (Brendan Gleeson) aan werkt. Inisherin is het fictieve Ierse eiland waar ie woont.

Een speelgoedpop die een eigen leven begint te leiden en aan het moorden slaat. Dat vormt het uitgangspunt van de film M3gan die Gerard Johnstone regisseerde. Maar waar hebben we dat nog gehoord? Inderdaad, bij Chucky en Annabelle. We hadden dan ook een bijzonder hoog déjà vu-gevoel toen we deze Amerikaanse sci-fi horrorprent zagen die geschikt zou zijn voor 16-plussers wat wij redelijk streng vinden. Geen enkele scène vonden we namelijk écht eng en de finale vonden we zelfs wat voorspelbaar.