Een speeltuin als levenswerk. Dat realiseert Mr. Williams (de 73-jarige Bill Nighy in een sublieme hoofdrol die hier terecht voor genomineerd voor de Golden Globes) in Living. Het Britse drama werd geregisseerd door Oliver Hermanus. Het script is van Kazuo Ishiguro die zich baseerde op de Japanse film Ikiru van Akira Kurosawa uit 1952. De grote realisatie van het hoofdpersonage leest als een metafoor waarin hij een laatste strijd aangaat, met al wat hem verhinderd heeft om te leven. De bureaucratie op het stadhuis waar hij werkt, de klassieke opvatting van leiderschap waarbij een diensthoofd vooral onbereikbaar moet proberen te zijn enz.

Ik zal meteen met de deur in huis vallen met de feedback van het publiek op Stille Nacht toen ik de zaal verliet. Punt 1. Er waren toeschouwers die vonden dat het te stil was, met andere woorden dat Clara Cleymans, Wim Helsen en Peter Van den Eede niet sterk genoeg versterkt werden. Nu bon, we kunnen hier gerust een paar paragrafen aan wijden op z’n DE HOE’s waarom het compleet absurd zou zijn om Stille nacht voldoende versterkt te spelen. Maar dat gaan we deze keer niet doen. Feit is ook dat kinderen beter gaan luisteren als je zacht speelt. En dat werkt in hetpaleis merkten we al verschillende keren (zelfs ook tijdens godbetert schoolvoorstellingen). Eventueel zou je kunnen opperen dat links en rechts ‘een witteke’ welkom was zodat het publiek zou kunnen lachen zonder dat een stuk van de tekst die meteen na iets grappigs volgde wat verloren zou gaan. Maar dan kom je in conflict met de context van de voorstelling waarin er een gebrek aan tijd is. Het ander puntje van kritiek dat we hoorden was dat dit geen voorstelling voor 6 plussers is. Dat durf ik tegen te spreken. Mocht dat zo zijn, dan hadden we die heus lastig horen doen na verloop van tijd, zeker omdat Stille Nacht meer dan een uur duurt. Niets van dat, deze voorstelling boeit duidelijk kinderen en mensen met een beperking. Missie geslaagd dus.

Wie zoals ons dacht dat jonge Vlaamse actrices niet meer naakt durven gaan in series en films omdat ze schroom hebben dat fragmenten en stills op pornowebsites zouden kunnen belanden, heeft het kennelijk mis. Na Charlotte Timmers in Zillion en Laura De Geest in Roomies is het nu Maïmouna Badjie die zich als Lou blootgeeft in Season of sex, een korte serie van Hotel Hungaria voor VRT MAX die mikt op jongeren boven de zestien jaar.

Top Gun aan een veel lager tempo en in een context van een biografische oorlogsfilm, gebaseerd dus op waargebeurde feiten, dat is Devotion (toewijding) van regisseur J. D. Dillard die zijn prent baseerde op Adam Makos’ boek ‘Devotion: An Epic Story of Heroism, Friendship, and Sacrifice’. Wie Top Gun Maverick gezien heeft, herkent ongetwijfeld Glen Powell die in de prent Hangman neerzette en hier de rol speelt van Tom Hudner die een eremedaille ontving omdat ie zijn kameraad Jesse Brown (neergezet door Jonathan Majors die volgend jaar onder andere te zien zal zijn in Ant-Man and the Wasp: Quantumania en Creed III) heeft proberen te redden tijdens de Slag om het Choisinreservoir, in het begin van de Koreaanse oorlog eind 1950. Hoewel historisch correct, trekt de film ook de Black Lives Matter-kaart. Hier door de kijker mee te geven dat Brown, de enige zwarte piloot in het VF-32 squadron destijds, dubbel zo hard heeft moeten knokken (o.a. via een zwemproef) om daar te kunnen geraken waar hij wou geraken.

Wat een prachtig kerstgeschenk heeft Netflix ons bezorgd met Matilda the musical en wat een fijn verjaardagscadeau is dat voor de musical in Londen die 10 jaar werd! Een ware Roald Dahl revival ontspint zich dezer dagen. Zo kan je deze kerstvakantie in Nederland én Vlaanderen naar Charlie and the chocolate factory the musical gaan kijken in de theaters. En nu is er ook een film gebaseerd op zijn boek, Matilda, uit 1988. Het is niet de eerste keer dat het boek verfilmd werd. Eerder zat Danny DeVito in de regiestoel om Mara Wilson de titelrol te laten spelen in 1996. Wilson is onder andere gekend van haar rol in Mrs. Doubtfire en Miracle on 34th street. Achter deze Netflixfilm zit niemand minder dan de Britse regisseur Matthew Warchus die tien jaar geleden terecht een Olivier Award won voor zijn regie van de gelijknamige musical die nog steeds loopt in het Cambridge Theatre in Londen.