Met But I Said No, No, No stond TG De Link voor een nagenoeg uitverkocht CC van Brasschaat. Opvallend is het dat het cultuurcentrum tegen de tendens in van andere cultuurcentra en schouwburgen in Vlaanderen het wél zeer goed doet. Niet alleen qua bezettingsgraad maar ook in het vernieuwen en verjongen van hun publiek. Heerlijk was het dan ook om vast te stellen dat er naar deze muziektheatervoorstelling met Debbie Crommelinck, Leen Dendievel en Bert Verbeke een mooi divers publiek was afgezakt.

Een briljant, verfijnd, poëtisch en esthetisch oogverblindend Der Rosenkavalier dat inzoomt op de psyche van de  personages. Dat brengt de Munt in een regie van de Italiaanse regisseur Damiano Michieletto. Het symfonieorkest en koor van de Munt staat onder leiding van Alain Altinoglu die de partituur tot in de kleinste details bestudeerd heeft. Dat gevoel voor detail vraagt Richard Strauss’ opera ook. Bovenal is het een muzikale komedie. De lichtheid van Mozart (en diens gekende verkleed/vermommingspartijtjes), het zorgeloze dat we in diens opera’s vaak te zien en te horen krijgen, wordt weliswaar in Der Rosenkavalier gecombineerd met ja toch wel een vleugje Wagner, wat voor verdieping zorgt. En naast de dissonanten die Strauss al in Elektra en Salome liet horen, echoot het Weens classicisme ook in de muziek terwijl die ook al vooruitloopt met oorwurm ‘Ohne mich’ (dat we na het tweede bedrijf enkele bezoekers horen neuriën tijdens de pauze), de komedie speelt zich namelijk af in het Wenen van Keizerin Maria-Theresia.

‘Nee!’ Het moet zowat het meest voorkomende woord zijn in Nietes van Theater Artemis. Een voorstelling die tegen zijn eigen wil in een voorstelling is geworden. Een product van zijn (corona)tijd ook waar zeemvellen, (schuur)sponsjes en handschoenen (om te kuisen) centraal staan. Horror voor 4-plussers en hun ouders om daarin meegezogen te worden? Wees daar maar zeker van! En of dat nog niet genoeg is, lijkt er maar geen einde te komen aan alle absurde situaties. ‘Zijn jullie hier nog?’ klinkt het halfweg uit de mond van Hendrik Kegels wanneer die naar de toeschouwers kijkt.

Twee jaar en half geleden zagen we 8.2 in hetpaleis. Niet echt onder de indruk waren we van de voorstelling vermits we die twee sterren gaven. Soms werkt het toeval gewoon in het voordeel van een productie. Tijdens de herfstvakantie zat ik namelijk op de trein met Mado Pomero, Sadie Vermeiren en Selma El Yazidi, team Luik en Brussel laten we zeggen. Om de jongedames geen extra stress te bezorgen in die intensieve repetitieperiode, zei ik niet dat ik journalist ben en naar hun première een week later zou komen, maar luisterde ik vooral. Na de première op de receptie heb ik me uiteraard wél kenbaar gemaakt aan hen.

Iets meer dan 14 jaar nadat Atropa in het Toneelhuis in première ging in een regie van Guy Cassiers, namen Floor Houwink ten Cate en Naomi Velissariou de fantastische tekst van Tom Lanoye vast om er een nieuwe hedendaagse voorstelling van te maken. Door de ritmische cadans van Lanoyes meesterlijke tekst – het origineel duidt al zang aan bijvoorbeeld boven Kassandra’s lijnen: ‘Mijn vader, die schoft, vrat mij op, vannacht. Mijn moeder, die hoer, heeft mij afgeslacht.’ die hier met dank aan autotune gezongen worden - te combineren met de beats van Joost Maaskant en Jimi Zoet die surfen van techno over doom, metal, hardcore, trap en drill, wil deze productie ook een publiek aantrekken dat niet gewend is om naar het toneel te gaan, maar eerder terug te vinden is op een of andere dansvloer op vrijdag- of zaterdagavond. Net dat muzikale luik valt wanneer de Griekse tragedie zich voorbij de helft helemaal voltrekt, wat stil zodat het opzet niet als helemaal geslaagd overkomt.