The enforcer van regisseur Richard Hughes voelt wat geforceerd aan. De prent heeft weliswaar een nobele boodschap: een man zorgt ervoor dat verschillende mensen een beter leven kunnen leiden door zichzelf daarvoor op te offeren. En daarmee is meteen ook het beste gezegd, want wat de actie betreft blijven we op enkele degelijke scènes na toch wat op onze honger zitten, de dialogen voelen bijzonder stroef, ja zelfs wat dom en vlak aan. Ze voegen gewoon onvoldoende toe aan de psyche van de personages.

Als een grote metafoor voor de Ierse burgeroorlog en bij uitbreiding de Westerse samenleving. Zo leest de The Banshees of Inisherin, de jongste film van regisseur, schrijver en producer Martin McDonagh 5 jaar na diens magistrale Three Billboards Outside Ebbing, Missouri dat vele malen sterker is dan deze donkere tragikomedie. Een banshee is een mythisch wezen, een fee-vrouw die de dood aankondigt. Het woord stamt van het Ierse ‘bean sí’. De titel van de film verwijst naar de folkmuziek compositie voor viool waar Colm (Brendan Gleeson) aan werkt. Inisherin is het fictieve Ierse eiland waar ie woont.

Een speelgoedpop die een eigen leven begint te leiden en aan het moorden slaat. Dat vormt het uitgangspunt van de film M3gan die Gerard Johnstone regisseerde. Maar waar hebben we dat nog gehoord? Inderdaad, bij Chucky en Annabelle. We hadden dan ook een bijzonder hoog déjà vu-gevoel toen we deze Amerikaanse sci-fi horrorprent zagen die geschikt zou zijn voor 16-plussers wat wij redelijk streng vinden. Geen enkele scène vonden we namelijk écht eng en de finale vonden we zelfs wat voorspelbaar.

Een speeltuin als levenswerk. Dat realiseert Mr. Williams (de 73-jarige Bill Nighy in een sublieme hoofdrol die hier terecht voor genomineerd voor de Golden Globes) in Living. Het Britse drama werd geregisseerd door Oliver Hermanus. Het script is van Kazuo Ishiguro die zich baseerde op de Japanse film Ikiru van Akira Kurosawa uit 1952. De grote realisatie van het hoofdpersonage leest als een metafoor waarin hij een laatste strijd aangaat, met al wat hem verhinderd heeft om te leven. De bureaucratie op het stadhuis waar hij werkt, de klassieke opvatting van leiderschap waarbij een diensthoofd vooral onbereikbaar moet proberen te zijn enz.

Ik zal meteen met de deur in huis vallen met de feedback van het publiek op Stille Nacht toen ik de zaal verliet. Punt 1. Er waren toeschouwers die vonden dat het te stil was, met andere woorden dat Clara Cleymans, Wim Helsen en Peter Van den Eede niet sterk genoeg versterkt werden. Nu bon, we kunnen hier gerust een paar paragrafen aan wijden op z’n DE HOE’s waarom het compleet absurd zou zijn om Stille nacht voldoende versterkt te spelen. Maar dat gaan we deze keer niet doen. Feit is ook dat kinderen beter gaan luisteren als je zacht speelt. En dat werkt in hetpaleis merkten we al verschillende keren (zelfs ook tijdens godbetert schoolvoorstellingen). Eventueel zou je kunnen opperen dat links en rechts ‘een witteke’ welkom was zodat het publiek zou kunnen lachen zonder dat een stuk van de tekst die meteen na iets grappigs volgde wat verloren zou gaan. Maar dan kom je in conflict met de context van de voorstelling waarin er een gebrek aan tijd is. Het ander puntje van kritiek dat we hoorden was dat dit geen voorstelling voor 6 plussers is. Dat durf ik tegen te spreken. Mocht dat zo zijn, dan hadden we die heus lastig horen doen na verloop van tijd, zeker omdat Stille Nacht meer dan een uur duurt. Niets van dat, deze voorstelling boeit duidelijk kinderen en mensen met een beperking. Missie geslaagd dus.