Verslikken deden we ons in onze koffie (wat we niet eens drinken) bij het ontbijt toen we deze week in de grootste krant van het land lazen dat de 21-jarige Camille 40.000 tickets verkocht had voor haar 5 shows in de Lotto Arena dit weekend. Dat is goed voor maar liefst 2 gevulde Sportpaleizen, schreef de journaliste in kwestie zelfzeker. De dame zit er slechts 15.000 tickets naast, Camille treedt namelijk ‘slechts’ voor 25.000 toeschouwers op vermits er stoeltjes op het middenplein staan. Da’s logisch ook, het is namelijk een gezinsshow waar ook kleine kindjes naartoe gaan. Nu bon, dat resultaat is nog steeds goed voor iets meer dan 1 gevuld Sportpaleis. Maar twee zijn het er he-le-maal niet.

The Invitation is een bijzonder doorzichtige vampierenfilm met een véél te lange expositie. De plot is wat voorspelbaar met slechts één personage van kleur in een voornamelijk witte mannenwereld. Uiteraard zie je het van kilometers aankomen wie er gaat winnen. The Invitation integreert zo niet alleen de Black lives matter-thematiek maar uiteraard resoneert het feminisme er ook in. Modern feminisme weliswaar waar een moderne vrouw komaf maakt met de keuzes die andere vrouwen wel maakten in het verleden, voor macht, prestige en een oneindig leven kiezen ten koste van anderen. Voor de moderne vrouw primeert ethiek boven al wat de paternalistische maatschappij vereenzelvigd.

Ultima Vez bestaat 35 jaar. Tijd om terug te blikken én naar de toekomst te kijken voor Wim Vandekeybus en zijn gezelschap. Met hun jongste dansvoorstelling Scattered memories houden ze alvast de vinger aan de pols van de actualiteit. Zo zien we de klimaatverandering, hier via een video waarbij een miniatuurlandschap onder water loopt en een anti-oorlog maar tevens ook #metoo-statement wanneer een danseres een wapen als voorbindpenis gebruikt om zo in ‘duet’ te gaan met haar mannelijke collega’s, vervolgens een vrouwelijke én iemand uit de zaal plukt. Het knapste duet is met stip dat op de muziek van Arno’s Lonesome Zorro.

Close, onze kandidaat voor de Oscars, tevens de winnaar van de Grand Prix op het jongste festival van Cannes, ontvangt uiteenlopende reacties van de internationale filmpers. Terecht, want regisseur Lukas Dhont gaat in deze prent te nadrukkelijk op zoek om de traan op te wekken bij de kijker. In zo’n geval lukt het dan uiteraard niet om ons te ontroeren. Waarom de film die oorspronkelijk We Two Boys Together Clinging ging heten naar een schilderij van David Hockney dat geïnspireerd werd door een gedicht van Walt Whitman over de broederschap tussen twee mannen, ons verder niets doet, komt ook omdat de expositie van de twee hoofdpersonages Remi en Leo voor ons niet lang genoeg duurt om de zelfmoord van Remi echt beklijvend te maken. Maar ook omdat de beeldvoering te esthetisch oogt en het verteltempo te traag is. Close komt daarnaast ook te uitdrukkelijk over als een prent die maatschappijkritiek wil uiten tegen een masculiene heteronormatieve wereld. Die combinatie, kritiek leveren en emotie proberen op te wekken, werkt voor ons gewoon niet.

Neen, wereldschokkend kunnen we Unfolding an archive van Zoë Demoustier, haar eerste solovoorstelling, niet bepaald noemen. Daarvoor voelt het concept ons te vertrouwd en als al te vaak gedaan aan. Maar het narratief op zich en de sublieme geluidsmontage van Willem Lenaerts en Rint Mennes in combinatie met het straffe lichtontwerp van Harry Cole weten dan weer wel te boeien. De choreo op zich een stuk minder.