Dé verrassing van dit najaar. Dat is Scrooge: a Christmas carol op Netflix. Stephen Donnelly tekende voor de regie van deze geanimeerde musicalfilm naar Charles Dickens’ klassieker. Voor het script stonden Leslie Bricusse en Stephen Donnelly in. Die eerste schreef ook de heerlijke bij momenten swingende muziek. Tapdansen op de doodskist van Ebenezer Scrooge (Luke Evans), verwijzingen naar animatieklassiekers zoals Frozen, Aladdin (Trevor Dion Nicholas’ “Who disturbs my slumber?” die de rol van het heden inspreekt) en Lady en de vagebond (de spaghettiscène) en dat allemaal ingebed in een universum dat wat weg heeft van het Marvel multiverse (het in- en uit magische cirkels stappen): deze film biedt het allemaal.

Even leek het of er van Vrede, Liefde & Vrijheid niet veel in huis zou komen in corso dankzij een hackerscollectief. Daardoor had een deel (dat hun ticket kocht voor de hacking had plaatsgevonden van de systemen van de stad Antwerpen) van het publiek een genummerde zitplaats, en al de rest een handgeschreven ticket met vrije zit. Het gevolg was dat sommige mensen met een vrije zitplaats gingen zitten op een stoel waar iemand anders een ticket voor had, hoewel hen duidelijk was gezegd dat ze pas als laatsten mochten plaatsnemen als iedereen met een vaste plaats al plaatsgenomen had in de zaal. Heel interessant om zien was dan welk scenario zich zou voltrekken: wie van de twee groepen gaat er toegeven, en wie niet? Politiek (wie wint, wie verliest?) maakten we dus vanuit het publiek mee. Héérlijk. En wel net omdat de voorstelling van Stijn Devillé die haar dernière kende in corso daar ook onder andere over ging.

Mochten wij iemand zijn wiens naam vermeld werd op de aftiteling van De buurtpolitie de perfecte overval, we zouden in de grond zakken van schaamte, en ons zo goed mogelijk proberen te verstoppen onder onze bioscoopzetel. Deze prent slaat werkelijk nergens op. Behalve dan die ene quote: “Dat zijn wel goeie acteurs. Dat zijn wij niet gewoon.” Dat vat de ganse prent en bij uitbreiding alle andere en de hele scripted realityreeks die om onverklaarbare reden al vele jaren loopt (wat veel zegt over het niveau van Vlaanderen) samen.

De acht bergen, de film van Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch naar de roman van de Italiaanse auteur Paolo Cognetti, die in Cannes bekroond werd met de prijs van de jury, ging bij ons in première in De Roma, een (extreem-)links nest. En dat gedachtengoed echoot deze film ook uit met zijn hoofdthema’s: terug naar de bron, de natuur, een oeroude levensstijl van bergbewoners die aan het verdwijnen is, gaan, aangevuld met vriendschap, het vaderthema en of je een dode dan wel in de grond overlevert aan de natuur of laat opgaan in de lucht als aas voor de vogels.

“Karen heeft het weer gedaan!” klonk het uit de mond van Gene Thomas na haar Pet Shop Boys-cover ‘Rent’ tijdens A symphonic evening with. En of ze het gedaan had. “Meestal als artiesten badend in het zweet ontwaken na een nachtmerrie is dat er een waarbij ze ofwel naakt op een podium staan ofwel hun tekst kwijt zijn.” voegde ie eraan toe. “Ik heb geen idee wat ik moet doen. OMG! Ik ken diene tekst niet” klonk het daarvoor wat paniekerig uit de mond van Karen Damen naar Walter Proost, de dirigent van European Philharmonia die dan maar besloot om de song neer te leggen en opnieuw te starten. Damen dacht dat ze ondertussen de tekst terug kende maar twijfelde. Gelukkig kwam Sean to the rescue met zijn smartphone waarop ie de tekst van de song even op het internet opgezocht had. Het zou wel eens de running joke “Kent ge uwen tekst?” voor de volgende maanden en misschien wel jaren kunnen worden die de voormalige rosse van K3 wel eens zou kunnen blijven achtervolgen in de Vlaamse muziekindustrie.