Operation Fortune van Guy Ritchie is een wat fletse voorspelbare en flauwe spionage actiekomedie geworden. Zo’n prent die je over je heen laat komen en uitzit maar verder niet zo bijzonder is.

Wat een fenomenale voorstelling is Mijn lieve gunsteling! Na twee uur en half toptheater veerde een volledig uitverkochte Rabozaal in de Stadsschouwburg van Amsterdam als één man recht. Die twee korte technische onderbrekingen omdat zowel Eefje Paddenburg als Hans Kesting een nieuwe micro en zendertje opgeplakt moesten krijgen, keek het publiek – terecht – door de vingers. De twee flirten niet alleen als de 49-jarige veearts Kurt en het meisje dat veertien is met elkaar maar ook met technische issues. Zo staan ze samen in de regen en zingen ze Whitney Houstons ‘I will always love you’ waarbij hun eerste kus valt en dompelt hij haar lange tijd onder water in een kuip waar dieren normaal gezien hun drinken vinden. Tja, da’s natuurlijk het lot (de techniek) een beetje tarten ook. Wat deze voorstelling die gebaseerd is op het boek van Marieke Lucas Rijneveld zo sterk maakt, is hoe Ivo Van Hove erin slaagt om met scenograaf en lichtontwerper Jan Versweyveld een filmische, ja zelfs epische tour de force op de scène te ontwikkelen.

Ambitieus. Dat is het minste wat je kan zeggen over 1985, de nieuwe fictiereeks die Eyeworks maakte voor de VRT en La Une. Met een joekel van een disclaimer begint de serie om de kijker uit te leggen dat het om faction gaat, op waargebeurde feiten gebaseerde fictie. Dat het verhaal van bestaande personen gefictioneerd werd, lees: van wat bijkomstig drama voorzien werd, en dat er ook fictieve personages toegevoegd werden. Bedoeling is dat 1985 de kijker een goed tijdsbeeld biedt eerder dan dat het waarheidsgetrouw de zaak ronde de Bende van Nijvel die tot op heden niet werd opgelost uit de doeken wil doen.

Voor de tiende keer organiseerde Ketnet het Gala van de Gouden K’s, een awardshow voor wie er het populairst was volgens de Ketnetters vorig jaar. 144 stuks zijn er de voorbije 10 jaar al uitgereikt blijkbaar. Deze editie leverde een bijzonder fletse show op vol met cringe bindteksten vol gelul dat de vaart – voor zover die er al was in de show – hopeloos uit het tv programma haalde. Tijd om te bezinnen en de zaak te herdenken, beste Ketnet. Want dit was geen goede televisie.

Ze zijn zeldzaam aan het worden, de professionals in de muziekindustrie die de ballen nog aan hun lijf hebben om een van de meest kritische journalisten uit te nodigen voor een concert van een beginnende band of artiest. Zelden willen ze dat talent al meteen blootstellen aan een mening die hen en de artiest in kwestie mogelijks commercieel niet uitkomt. Zij behoren als u het ons vraagt tot de categorie lafaards. Daartegenover heb je dus diegenen die wél nog durven, die de uitdaging aangaan (al dan niet onder het motto ‘slechte reclame is ook reclame’) en het er gewoon op wagen. In sommige gevallen gaat het dan omdat men (al dan niet té zelfzeker) er gerust op is dat het allemaal wel positief zal uitdraaien. Toen we een uitnodiging ontvingen om naar het concert van Michael Deno in Kavka te gaan, twijfelden we en ook weer niet. Nooit eerder trokken we immers naar die zaal en vermits het team van Lieven Scheire kennelijk niet in staat blijkt om mails te beheren, laat staan ze te beantwoorden, hadden we nog een gaatje in onze agenda dat zoals steeds - ook nu dus - in no time gevuld geraakte. Your loss Lieven!