Met A quiet place part one heeft de apocalyptische horrorfilmserie nu zijn prequel. Met andere woorden: de kijkers komen te weten hoe het allemaal begonnen is toen er meteorieten op aarde crashten en daarbij ook meteen buitenaardse wezens onze planeet onveilig begonnen maken. Het is ondertussen de derde prent na A quiet place dat zes jaar geleden nog bijzonder verrassend werkte omdat stilte erin centraal stond. Dat is nu nog steeds het geval, want de buitenaardse wezens slaan pas toe wanneer er iemand geluid maakt. Hoe je stil moeten zijn, kan omzeilen als mens? Door bijvoorbeeld in een fontein te gaan staan omdat het water luidruchtiger is dan jou, of door te schreeuwen wanneer de donder jouw noodkreet overstemt. De mogelijkheden zijn er dus wel, maar beperkt. Op dat vlak ontdekken we niks nieuws. Toch zal er nog een vierde prent volgen die het einde zou moeten betekenen van de reeks en wellicht volgend jaar zal uitkomen in de cinema.

Tijdens Glastonbury Festival 2024 mochten de laarzen ingepakt blijven. Want ook deze editie was een droge. Geen moddereditie dus - de laatste dateert alweer van 2016 - wel hier en daar wat stof dat zich een weg vond in onze neusgaten. Het festival in Somerset zit overduidelijk in een overgangsfase waarbij co-organisatrice Emily Eavis steeds meer en duidelijker haar eigen klemtonen lijkt te leggen, andere dan die haar vader Michael vroeger legde.

Er komt wat sleet te zitten op de Despicable Me-formule als je het ons vraagt nadat we Despicable Me 4 in de cinema zagen. Zeker, hij is best genietbaar, maar hij komt o zo traag op dreef. Eigenlijk pas in de slotminuten, een stuk voorbij de pauze die Kinepolis inlast, wordt het geweldig. Vooral die achtervolgingsscène in de supermarkt wanneer een boze vrouw achter Gru’s vrouw aanzit, is hilarisch.

In een uitverkochte Lux in Kapellen vierde Lissa Lewis haar tienjarig jubileum. Eerlijk? Tot voor enkele weken had ik nog niet van haar gehoord. Dat komt omdat ik niet naar Radio 2 luister en me ook niet meteen tot de doelgroep reken van Ment tv, laat staan dat ik de gespecialiseerde vakliteratuur erop nalees. Maar mijn redactrice blijkt dus wel al tot het luisterpubliek te horen van Radio 2 want toen we naar een Vlaamse oorlogsmusical reden, kwam Lissa op de radio. Mijn eerste indruk was ‘da’s niet slecht’ en wat bleek? Niet veel later zou ze niet eens zo ver optreden in Kapellen en duidde ik die dag dan ook aan in mijn agenda.

Met Ophelia’s got talent brengt de Oostenrijkse choreografe Florentina Holzinger opnieuw haar extreme beeldtaal naar deSingel. Uiterst feministisch, tegen het patriarchaat, kritisch ten opzichte van generaties die onze planeet vervuilden, maar optimistisch naar de jeugd toe, de toekomst – voor het eerst staan er naast mensen met een beperking namelijk ook kinderen op het podium tijdens een voorstelling van haar, is ze. Wie haar eerdere producties Tanz (2019) en A divine comedy (2021) gezien heeft, herkent onmiddellijk Holzingers signatuur, een mix van high en lowbrow cultuur, maar vooral ook een waar ze de verticale lijn opzoekt, richting hemel, ook hier weer door te refereren naar het (spektakel)circus.