140 jaar oud is Vijand van het volk (1882) van de Noorse toneelschrijver Henrik Ibsen. En nog steeds is deze wrange komedie bijzonder relevant en zelfs voor ons – als we alleen al kijken naar hoe ons jaar er uit zag – bijzonder herkenbaar. Olympique Dramatique brengt verschillende acteurs samen over de generaties heen. Dat op zich levert naast de ijzersterke bewerking door Tom Dewispelaere, Joeri Happel en Lucie Plasschaert een uitermate boeiende voorstelling op. Één waar castleden die zweren bij freewheelen als een jazzmuzikant en zij die liever hun klassieke geschooldheid tonen door voornamelijk te volgen (weliswaar met wat eigen inbreng) wat er op papier staat, samen op het podium staan. Ijzersterk is de zeer bevlogen speech van Thomas Stockman, neergezet door Joeri Happel naar het einde van Vijand van het volk. Dan komt hij helemaal los te staan van de gemeenschap die hem eerst op handen droeg als voorbeeld maar dan als vijand uitspuwde. Die bijna transcendentale monoloog waarin ie zijn idealisme tentoonspreidt ten opzichte van de grote, domme massa ‘Het grote publiek heeft geen nood aan nieuwe ideeën, wel aan gevestigde ideeën’: dat is weergaloos theater dat we hier van Olympique Dramatique andermaal te zien krijgen.

Mozart Concert Arias, een dansvoorstelling van Anne Teresa De Keersmaeker die 30 jaar geleden op het Festival d’Avignon in première ging, wordt gezien als een iconisch werk. Wij, en samen met ons blijkbaar ook een groot deel van het publiek dat achteraf een doorsnee applaus leek te geven, zijn het daar niet mee eens. Iconisch vinden we wel onder andere haar Rain, Fase, Drumming en recenter Cosi fan tutte. In Mozart Concert Arias zit er bijvoorbeeld een onevenwicht (zowel qua gevoel als qua lengte) tussen het veel frivolere en (te) lange eerste deel (meer dan anderhalf uur) en het veel kortere tweede (dat drie kwartier duurt) waar weliswaar de grote dramatische aria’s ‘Bella mia fiamma’, ‘Vorrei spiegarvi’ en ‘Ch‘io mi scordi di te?’ in te vinden zijn. Maar vooral: in het tweede krijg je vooral een déjà-vu gevoel. De Keersmaeker breidt gewoon voort op de al ontwikkelde danstaal uit het eerste deel, en spiegelt onder andere dan.

Een sterke feministische black lives matter-film. Die leverde regisseuse Gina Prince-Bythewood af met The woman king. Een prent die gaat over wreedaardige maagdelijke vrouwenkrijgers in 1823 in het West-Afrikaanse koninkrijk Dahomey die een einde willen stellen aan de onderdrukking van hun eigen volk wat de slavendrijvers van het Oyo-rijk mee in stand houden.

Gen Z liet zich weer van haar beste kant zien in deStudio. We zaten tussen de studenten lerarenopleiding bij Klein Epos, de jongste voorstelling van Theater FroeFroe. Jongeren die straks het goede voorbeeld zouden moeten geven aan kinderen, bleken bijzonder puberaal, ja zelfs kinds te reageren op de voorstelling. Met gebabbel, gegibber, een ongepast grapje hier en daar, en wel eens iemand die het niet kon laten om naar de smartphone te kijken, en dat allemaal terwijl FroeFroe de voorstelling aan het filmen was wat gebruikt wordt in de sector zodat programmatoren die het volgend seizoen zouden kunnen boeken bv. Ik weet niet wat het is, wellicht ook mijn leeftijd, maar ik vind dat een deel van rotverwend Gen Z iets arrogants onaantastbaars uitstraalt. En dat terwijl Klein Epos gaat over groeipijnen en – jawel – maturiteit.

Rebel, de jongste film van Adil en Bilall, is een noodzakelijke film. Als twee moslimjongeren ons tijdens de aftiteling aanspreken dat ze hopen dat we hiermee inzien dat de Islam niet slecht is, iets wat wij overigens nooit beweerd hebben, dan voel je goed aan dat moslimfundamentalisten hun geloof wereldwijd in een slecht daglicht hebben gesteld. Iets wat hen duidelijk en terecht dwars zit. Het negatieve beeld rond de Islam dat ontstaan is, willen Adil en Bilall rechtzetten of op zijn minst nuanceren. Dat is meteen ook de grootste verdienste van Rebel.