Een fel geestdriftig applaus ontving Les Capulet et les Montaigu in Opéra Bastille. Voor de 52^ste keer in het bestaan van het Franse operahuis werd deze opera uit 1830 opgevoerd. De 41^ste keer in de weergaloze regie van de Canadees Robert Carsen die van november 1996 dateert. De muziek is van de hand van Vincenzo Bellini (1801-1835) en ademt de romantische belcanto uit. Zijn librettist Felice Romani baseerde zich niét op de gekende tekst van Shakespeare maar wel op ouder materiaal, namelijk lokale bronnen zoals Historie di Verona van Gerolamo della Corte en de kortverhalen van Luigi Da Porte uit 1535 en Matteo Bandello uit 1554. Het thema van de schijndood is overigens terug te brengen tot de eerste eeuw van onze tijdrekening, met Pyramus en Thisbe in Ovidius’ Metamorfosen.

Nog tot 8 januari 2023 kan je in het BAM in Bergen naar een tentoonstelling met werk van Joan Miró (1893-1983). Opvallend veel Nederlandstaligen hoorden we het Waalse museum voor moderne kunst bezoeken tijdens het openingsweekend van deze expo. Wellicht heeft dat te maken met het feit dat die tijdens het openingsweekend gratis te bezoeken is – eat that KMSKA! – en daarnaast ook nog eens op zondagen 6 november en 4 december. Het is voor het eerst dat er een monografie bij ons te zien is met het werk van deze Catalaanse schilder, beeldhouwer, graficus en keramist. De laatste keer dat zijn werk te zien was in een museum in ons land dateert immers alweer van 1956 in Brussel.

Hoe meet je de appreciatie van het publiek na een voorstelling? Eenvoudig, je analyseert het applaus. Wordt er een staande ovatie gegeven? Wordt er enkel in de handen geklapt? En zo ja, is dat dan geestdriftig; luid en snel, aarzelend en beheerst of gewoon? In de Monty was dat bij Dostojevski’s Misdaad en straf, zijn eerste werk dat ie schreef eerder een gewoon applaus. Verder kan je uiteraard ook om je heen kijken tijdens het stuk. Wat we merkten? Drie mensen verlieten voortijdig de zaal. Een studente die schuin voor ons zat en aanvankelijk ijverig aan het noteren was, liet na een tijd haar notitieboekje voor wat het was om op den duur stiekem met haar smartphone bezig te zijn die ze in haar juten hipster draagtas had steken. En dan is er nog het ongemakkelijk geschuifel van het publiek op hun stoeltjes. Misdaad en straf is zeker een ongemakkelijk stuk, maar het is bovenal saai. Die saaiheid weet Lazarus slechts sporadisch met enkele humoristische flitsen te doorbreken. Maar die lichtpuntjes zijn niet genoeg om de slappe spanningsboog te verstrakken.

Wie dacht dat de filmreeks en tv-serie Misfit er met Misfit de finale op zat, heeft het goed mis. Misfit The Switch heet namelijk de jongste film die op het jonge publiek wordt losgelaten. De plaats, het Hoogland College, is nog steeds dezelfde. Alleen is er nu een gloednieuwe cast – verjonging noemen ze dat – en zien we enkel Djamilla terug, hier met verschillende levenswijsheden voor het nieuwe hoofdpersonage Noah (Stefania Liberakis). Het komt allemaal wat femsplainingachtig over wanneer we Djamilla te zien krijgen.

Een pure, prachtige, persoonlijke maar toch ook universele voorstelling brengt Simone Kleinsma in het theater met haar jongste productie Verder op een tekst van Frank Houtappels. In Verder heeft ze het over het verlies van haar man, over rouwverwerking en alle stadia die daarbij komen kijken. De Nederlandse zangeres laat haar toeschouwers een blik in haar ziel toe. De sterkte van Verder is onmiskenbaar de menselijke veerkracht die getoond wordt, hoe je verder moet met je leven, hoe je moeite hebt om keuzes te maken over ogenschijnlijk kleine dingen. Wat houd je, wat doe je weg na iemands dood, en waar twijfel je over?