Niet op een wei in Werchter of all places maar wel in Antwerpen, waar anders, ging Alex Agnews jongste voorstelling Wake me up when it’s over in première. Een show waarin de stand up comedian vooral zijn publiek centraal zette en het bedankte dat hij dankzij hen ongepaste zaken mocht vertellen die wél grappig zijn. Want zo had ie tijdens corona ondervonden, twee vrouwen (zijn vrouw en dochter Amy) in huis hebben die groter zijn dan jezelf en zowel letterlijk als figuurlijk op je kunnen neerkijken, het zorgt voor een deuk in het ego, een reality check. Zijn zucht naar erkenning werd zelfs zo groot dat ie om acht uur ’s avonds het applaus in ontvangst nam toen iedereen buiten de handen op elkaar zette voor de zorg. Met zijn fietsje reed ie dan in de straten ‘Dankuwel Sportpaleis’ daaraan toevoegend.

Een goed verhaal. Meer moet dat soms niet zijn om ons gekluisterd aan onze bioscoopstoel te houden. Het is ontegensprekelijk dé sterkte van Three thousand years of longing, het jongste romantische fantasy drama dat George Miller regisseerde. Samen met Augusta Gore baseerde hij zich op het kortverhaal The Djinn in the Nightingale‘s Eye van A. S. Byatt voor het script. Het is bijzonder jammer dat deze prent wereldwijd flopt in de cinema. Het is nochtans een degelijke film, maar ook niet meteen zo een die je per se voor het grote scherm hoeft te bekijken.

In 1999, het allereerste jaar dat ik naar de opera ging, zag ik Schoppenvrouw van Tsjaikovski in de Vlaamse Opera. Het feit dat ik me er niet al te veel van herinner behalve dan dat de muziek best de moeite is, is veelzeggend. Met hetzelfde gevoel verliet ik ook de Munt. Scenisch en dramaturgisch was ik niet helemaal overtuigd (gokken op een zwarte vleugel? Een pianist die op het einde van de opera op scène aanwijzingen krijgt, het statische koor en bij uitbreiding spel van de solisten …). Maar vooral een geforceerd anti-oorlogsstandpunt integreren in een scène waarin we via de radio ‘Vijanden van Rusland, vlucht of geef je over. We strijden om ons vaderland’ horen wanneer de vrouwen de handen op hun oren leggen: da’s een continuïteitsfout met de tekst die volgt ‘Flink zo jongens, hou vol.’ Regisseur David Marton zien we dus een anti-oorlogstatement maken dat niet strookt met de tekst. Zijn beste vondst was ongetwijfeld de integratie van dans in deze opera. Hier door de gravin (de mezzosopraan Anne Sofie Von Otter in een overtuigend roldebuut) in een slow motion danssequens te laten sterven voor de voeten van Hermann (de tenor Dmitry Golovnin). Maar ook door haar en later haar kleindochter Lisa (de sopraan Anna Nechaeva) op te laten nemen in het dodenrijk door rond die personages een dodendans te laten uitvoeren.

In Hoe te leven houden Herwig Ilegems en Johan Petit een verkiezing om de levenswijsheid der levenswijsheden te vinden die de kwaliteit van het leven verbetert. In drie rondes stellen zij elk een levenswijsheid voor waarrond ze een eigen verhaal weven. Nadat het publiek de twee, die elk twaalf minuten spreektijd krijgen, gehoord heeft, mag het stemmen. Aan publieksinteractie dus geen gebrek wat deze productie subsidies opgeleverd zou hebben. Zo blijven er drie levenswijsheden over die het opnemen tegen elkaar in de grote finale. Na de pauze is het de beurt aan drie toeschouwers die elk hun verhaal mogen koppelen aan een van de overgebleven levenswijsheden. Daarna volgt de ultieme stemronde en gaat iedereen naar huis met de wijsheid der levenswijsheden, nadat er zich een collectief progressief katholiek moment uit de jaren ’70 plaatsgevonden heeft in de zaal. Het publiek houdt dan de handen van elkaar vast, en spreekt vervolgens de woorden uit van wat dé levenswijsheid der levenswijsheden geworden is. Toen ik mijn rechterhand in die van de maatschappelijk programmatrice van de Roma mocht leggen, voelde ik niet alleen verbondenheid door mijn klamme handje stromen maar ook dat plots al mijn zonden vergeven waren.

De allereerste film ooit die wij volledig met klamme handjes uitzaten. Dat moet Fall van regisseur Scott Mann zijn die tevens meeschreef aan het scenario. Het wil wat zeggen als je weet dat wij een attest bergmonitor op zak hebben. Een ijzingwekkende spannende prent levert ie af waar alles perfect zit, met als voornaamste kenmerken de grote hoogte (twee jongen vrouwen die kicken op adrenaline geraken vast op 600 meter hoogte wanneer de ladder het begeeft van een tv-toren die ze beklimmen), sterk en bij momenten rauw acteerwerk van Grace Caroline Currey als Becky en Virginia Gardner als Hunter en dat in combinatie met een straffe geluidsmontage (dat krakende doorroestte metaal, die gieren die op de loer liggen, die wind …!) maakt dat dit de spannendste film van het moment is in de bioscoop. De plek ook waar Fall het beste tot zijn recht komt.