Geen betere metafoor om het (bedrijfs)leven te omschrijven als hoe het eraan toegaat in een restaurant bij Boiling point. Het drama dat Philip Barantini regisseerde is weliswaar wat voorspelbaar – uiteraard draait die shift in de soep – maar het maakt de 92 minuten durende prent die je de indruk bezorgt dat die in één shot is gefilmd er niet minder indrukwekkend en meeslepend op.

‘Cringe maar sommige dingen waren wel grappig.’ Het zijn heus onze woorden niet om Rewind, de eerste – en hopelijk laatste – film rond de influencers CEMI te beschrijven. Maar het is er wél pal op als je het ons vraagt. Het is namelijk die zin die we meteen uit de mond van het tienermeisje dat achter ons zat toen het zaallicht terug aanging 78 minuten nadat de prent begonnen was, hoorden. Het is te zeggen, eigenlijk 88 omdat Kinepolis een pauze inlast van 10 minuten.

Messia heet de jongste voorstelling van Dimitri Leue die in de Klap in première ging. Een zondvloed aan woorden – het is bijzonder veel en dat aan een razendsnel tempo om te verwerken op anderhalf uur - bezorgt deze productie de toeschouwer. In die mate dat je soms pas als journalist tot het besef komt hoe geniaal Leues tekst alweer is als je opschrijft wat je net gehoord hebt. Spelen met taal (ook in de muziek trouwens, zo horen we ‘A cow is for cowards’) doet ie in combinatie met gefilosofeer over de Allerhoogste, in dit geval een vrouw van kleur wat hem brengt tot een voorstelling die gaat over rouwverwerking, maar vooral ook over connecteren en liefde. Verdrinken in de ogen van Jennifer Heylen is het ook die de ganse tijd aan een oude houten tafel zit met een camera op haar gericht. Een camera die ze als geen ander weet te bespelen met haar blik, met die sprekende ogen van haar, en haar mimiek. Het doet wat denken aan Blind Date, het programma-item uit Man bijt hond destijds, hier tussen de mens en de Messia.

Een uitstekende monoloog, meesterlijk gebracht door rasverteller Bob De Moor. Dat brengt Theater Malpertuis met Wildeman. De barokkige tekst is van de hand van Jeroen Olyslaegers. Centraal staan het verdriet – ‘Soms denk ik dat verdriet het enige is dat me rest’ - en het schuldgevoel van de Beer die herbergier was in Antwerpen. De wildevrouw is omgekomen in zijn herberg iets wat ie zich nog steeds kwalijk neemt, hoewel hij nu – we zijn in de zestiende eeuw - in Amsterdam – ‘daar waar ze veel rapper gaan slapen dan in Antwerpen’ - woont. In het wapenschild van de koekenstad zijn overigens een wildeman en -vrouw te zien waarvan gesteld wordt dat ze de eerste inwoners zouden geweest kunnen zijn. Vanaf de vijftiende eeuw worden dit soort mensen bijna vereerd omdat ze dichter bij de natuur staan en dus als ‘echter’ beschouwd worden. Dat terwijl ze daarvoor als slecht en vals afgeschilderd werden.

Overweldigende performancekunst. Dat leveren Ezra Veldhuis en Bosse Provoost af met Indoor Weather in de KVS. Het duo heeft Antwerpen ondertussen grotendeels geruild voor Brussel waar hun focus de komende jaren zal liggen met 5 verschillende partners. Zeker, wie hun magistrale voorstelling Sun-set eerder gezien heeft, weet ongeveer waar die zich aan kan verwachten. Maar toch blijft het duo al je zintuigen prikkelen. Hoe repetitief datgene wat we te zien krijgen ook is. Slim dan ook dat na verloop van tijd er steeds meer toegevoegd wordt aan de performance die na verloop van tijd aanvoelt als een op zichzelf staand ecosysteem waar het kennelijk ook wel eens durft donderen en bliksemen.