5 jaar hebben we moeten wachten op de sequel van Joker. Met deze keer niet alleen Joaquin Phoenix die zijn magistrale hoofdrol herneemt maar ook niemand minder dan Lady Gaga aan zijn zijde als zijn sidekick Lee/Harley Quinn die zelf de schijnwerpers naar zich lijkt toe te trekken, weg van Joker. De prent kent een trouw publiek, de eerste avondvoorstelling in IMAX Antwerpen was ei zo na uitverkocht. Alleen waren we maar met vieren (inclusief mezelf) die zich kostelijk amuseerden met de absurde, surrealistische en donkere humor die in Joker: folie à deux steekt. Het ziet ernaar uit dat het Engels van bijzonder veel toeschouwers niet sterk genoeg is om de genialiteit van deze film in te zien. De vraag is dus of deze tweede het kassucces van de eerste zal evenaren. Want dat was toch wel een verrassing. Vergeet namelijk niet dat Joker altijd meer een art movie was dan de blockbuster die hij uiteindelijk geworden is. Dat is nu niet anders ook al zit er soms een populair sausje over.

Iconisch, dat is het minste wat je kan zeggen over Saturday Night Fever, de film uit 1977 met John Travolta in de hoofdrol. Vooral die danspose met één arm in de lucht op een kleurrijke dansvloer waar licht uitkomt, blijft op het netvlies gebrand. De film had een grote impact. Hij zorgde ervoor dat discomuziek aan populariteit won. In ’s-Hertogenbosch ging de tourproductie van de musical die in 1998 het levenslicht zag in première. Negen jaar nadat ze al het podium met elkaar deelden in ‘Heerlijk duurt het langst’, tekenen Buddy Vedder en Esmée Dekker deze keer voor de hoofdrollen in voor hen beiden opnieuw een De Graaf & Cornelissen Entertainment-productie. Er is geen discovloer te zien in het decor van Marjolein Ettema en dat vinden we een goede keuze. Als decorontwerpster hoef je namelijk niet de platgereden paden te bewandelen en aan de clichématige verwachtingen van een deel van het publiek te voldoen.

In Schouwburg Noord ging De Idealist in première. Een muziektheatervoorstelling die stelt een monoloog te zijn maar dat eigenlijk niet is. Bart Hollanders gaat in de tekst van Pedro Elias als Dirk namelijk in dialoog met de personages uit de omgeving van het hoofdpersonage. Dat zijn allemaal weliswaar vooraf ingesproken stukken tekst die we uit de parlofoon te horen krijgen maar Bart gaat er als Dirk wel mee in dialoog. De gesprekken komen bijzonder naturel over wat een niet onbelangrijke verdienste is van Bart en de acteurs en actrices die de teksten hebben ingesproken. En dat zijn niet van de minsten. Onder hen onder andere Gene Bervoets (als Dirks dokter) en Tania Van der Sanden (als Dirks moeder). Wat het zo authentiek maakt? Wellicht de vele gênante details over Dirks leven die de revue passeren.

Wanneer heb jij voor het laatst nog zo hard gelachen dat je het aan je buik voelt? Voor mij is het antwoord simpel, tijdens de tweede voorstelling van Heroes van Laika, de dag na de première in deStudio. Want wat een heerlijke voorstelling heeft Michai Geyzen geconcipieerd en geregisseerd nadat ie er eerder al hoge ogen mee wist te gooien in het jeugdtheater Schauburg in München. Daar heette de voorstelling: Superheroes - Letzte Schlacht. En nu mag Vlaanderen als een blok vallen voor deze ronduit geniale voorstelling.

De. heet de jongste voorstelling van Theater Artemis die in hetpaleis in première ging. De volledige titel van De. is ‘De voorstelling die moet overleven met het allerlaatste dat nog over is’. De. gaat over kapitalisme, (over)verwend zijn, willen uitpakken met het nieuwste snufje tegenover je buren, maar dan kei hard geconfronteerd worden met de wetten van de natuur. Een reality check ondergaan de dorpelingen allemaal wanneer aanhoudende droogte tijdens de zomer (een verwijzing naar de klimaatverandering) ervoor zorgt dat de oogst mislukt. Of om het met de woorden van het personage van Goele Derick zelf te zeggen: De. is een ‘triestig stuk.’