Julie zwijgt is de Belgische inzending voor de Oscar voor Beste Buitenlandse Film. Of het debuut van regisseur Leonardo van Dijl kans maakt om de shortlist te halen? We zouden onze hand daar niet voor in het vuur durven steken, al is het wel zo dat zijn prent die hij samen met Ruth Becquart schreef een bijzonder actueel thema aanboort: grensoverschrijdend gedrag en de nood om een veilige omgeving te creëren. Wij gingen naar Kinepolis Antwerpen om er een cast visit mee te maken waar naast de regisseur ook Tessa Van den Broeck (Julie) en Koen De Bouw (Tom, vader van Julie) present tekenden.

Over autonomie en vrijheid. Maar ook over verraad vs. zelfopoffering. Egoïsme vs. samenwerking. Onderdrukking en uitbuiting vs. gelijkheid. En daarbovenop ook nog eens het uitputten van natuurlijke bronnen. Daar draait het allemaal om in Transformers One dat Josh Cooley regisseerde naar een scenario van Eric Pearson, Andrew Barrer en Gabriel Ferrari.

Met ‘Ensors stoutste dromen. Het impressionisme voorbij.’ komt er een einde aan het Ensorjaar, 75 jaar na de dood van de Oostendse kunstenaar. Veruit de beste tentoonstelling, en met zijn doe-opdrachten ook de meest kindvriendelijke, die in ons land rond Ensor dit jaar te zien is/was, is die in het KMKSA. Want jawel, we gingen eerder ook naar de andere.

Beeld: James Ensor, De intrige, inv.nr. 1856, foto: Rik Klein Gotink, Collectie KMSKA - Vlaamse Gemeenschap (public domain)

Doodeerlijk, bloedmooi, warm en bijzonder liefdevol. Zo trapte Nathalie Meskens met MSKNS haar najaarstour af in Antwerpen, in de Arenberg waar haar concert in première mocht gaan. 7 jaar na Meskens in Motown en bijna 16 jaar nadat we haar voor het eerst live hoorden zingen tijdens een Tapijtconcert in het Kasteel van Schoten, heeft ze nu een avondvullend programma met zelf geschreven muziek. Een idee waar ze eigenlijk zestien jaar geleden al op aan het broeden was. Het minste wat je kan zeggen, is dat ze haar tijd heeft genomen om haar artistieke ei te leggen. En dat is prima, gelet op de kwaliteit die ze samen met haar fantastische band en twee backings aflevert.

5 jaar hebben we moeten wachten op de sequel van Joker. Met deze keer niet alleen Joaquin Phoenix die zijn magistrale hoofdrol herneemt maar ook niemand minder dan Lady Gaga aan zijn zijde als zijn sidekick Lee/Harley Quinn die zelf de schijnwerpers naar zich lijkt toe te trekken, weg van Joker. De prent kent een trouw publiek, de eerste avondvoorstelling in IMAX Antwerpen was ei zo na uitverkocht. Alleen waren we maar met vieren (inclusief mezelf) die zich kostelijk amuseerden met de absurde, surrealistische en donkere humor die in Joker: folie à deux steekt. Het ziet ernaar uit dat het Engels van bijzonder veel toeschouwers niet sterk genoeg is om de genialiteit van deze film in te zien. De vraag is dus of deze tweede het kassucces van de eerste zal evenaren. Want dat was toch wel een verrassing. Vergeet namelijk niet dat Joker altijd meer een art movie was dan de blockbuster die hij uiteindelijk geworden is. Dat is nu niet anders ook al zit er soms een populair sausje over.