‘Oh wat leuk. Dat is gaaf, jong!’ Wat zouden we deze oppervlakkige Hollandse zinnen graag zeggen over Brideshead Revisited dat onder andere gaat over zelfaanvaarding en het leven als een queer. Maar deze voorstelling van Florian Myjer en Abke Haring weet ons helaas niet de ganse tijd te boeien. Rond een uur kijken we voor het eerst naar onze klok. Veel heeft te maken met de wat saaie vorm, de eerste lezing van een toneelstuk dat daarna enkele keren herhaald wordt en de geacteerde zwakke voorbereiding van de tegenspeelster. Eerdere voorstellingen van de Warme Winkel? Niet gezien. Het boek waarop de voorstelling gebaseerd is tijdens de research gelezen? Nee hoor.

Waarom naar de West End gaan als de West End naar je toe komt? Dat dachten wellicht heel veel fans van Whitney Houston toen MB Presents Queen of the Night, een tributeshow die volledig in het teken staat van Whitney Houstons muziek naar het Koninklijk Circus bracht. Kijk, als aan het begin van de pauze, net nadat we het nummer waar de titel van de tourproductie naar verwijst te horen kregen, meerdere vrouwelijke fans ‘Oh yeah! Oh yeah! Oh yeah!’ zingen alsof ze een collectief orgasme beleven, dan weet je het wel. De fans gingen compleet uit hun dak. Wat. Een. Show!

Never change a winning team. Want na Venom in 2018, Venom: let there be carnage in 2021 schreef Kelly Marcel ook het derde deel Venom The Last Dance. Sterker nog: deze keer kroop de Engelse zelfs in de regisseursstoel. Het resultaat is een bijzonder entertainende prent geworden die bijna 2 uur duurt.

Met Oh Deer! levert Bronks surrealistisch, ja zelfs absurd en bijna woordeloos theater voor 6-plussers. Zeker, de kids en ik in de zaal konden best wel lachen met enkele scènes, vooral dan wanneer het tragikomisch werd al hebben we gewoon al veel gekkere toestanden meegemaakt in het jeugdtheater.

Het is geen publiek geheim dat ik naar Joe luister. Weliswaar al enkele maanden niet meer naar de ‘gewone’ versie, maar naar Joe ‘80s en ‘90s. Dat komt omdat er iets scheelt met de frequentie van de ‘gewone’ op mijn DAB+ radio, het signaal genereert blijkbaar bij mij te vaak fouten zodat je om de zo veel tijd de muziek of de babbels hoort wegdeemsteren tot er niets meer te horen is. Dat het er ooit van zou komen dat ik naar de Joe Singalong Party zou trekken, stond dan ook in de sterren geschreven. Eerlijk? Dit jaar werd ik vooral over de streep getrokken omdat Tony Hadley (Spandau Ballet) optrad. Het plan was dat ik hem deze zomer in Oostende zou zien, maar dat feest ging niet door. Het festival werd last minute namelijk gecanceld. Er waren namelijk te weinig tickets verkocht.