Met Io sono un errore, een onsterfelijke toneeltekst van een onsterfelijk kunstenaar onsterfelijk gebracht door Irene Urciuoli kende het Love and Beauty are the powers supreme festival in Troubleyn haar eerste Belgische première. Op 22 februari volgt er nog eentje: I believe in the legend of love door Ivana Jozic. Het risico dat je als journalist en medium loopt, is dat zo’n lofzang als te positief beschouwd kan worden door de maker, de performer en al wie meewerkte aan deze voorstelling. Maar dat risico nemen we er graag bij, al is het maar omdat we het hen zo hard gunnen, die afgunst en jaloezie die een recensie als deze die de monoloog bewierookt, kan veroorzaken onder andere kunstenaars.

Bewegingstheater van hoog niveau. Dat brengt Céline Timmerman met Bobbety, een voorstelling die gaat over eenzaamheid en de oplossing vinden in jezelf dan maar te klonen. OK, je bent dan niet meer alleen om tegen jezelf vier op een rij of zo te spelen, maar wanneer je jezelf kloont ben je ook niet meer zo uniek, en gaan je klonen je vooral proberen na te bootsen. Net in dat gegeven, herkennen 8-plussers zich moeiteloos en het zorgt ervoor dat Sofie Joan Wouters en Céline Timmerman in die scène wanneer ze als klonen tot leven komen en moeten leren bewegen, stappen enzovoort excelleren, in die mate dat iedereen in het publiek hartelijk kan lachen om wat ze te zien krijgen. Omdat het hen eraan doet herinneren hoe ze zelf als kind waren en hoe ze zich destijds gedroegen.

Nog tot en met 27 februari kan je naar Troubleyn naar het Love and Beauty are the powers supreme festival. Dat ging van start met een zinderend Peak Mytikas. Een zaal vol enthousiaste toeschouwers gaf Jan Fabre, cast en crew een minutenlange oorverdovende staande ovatie na een ononderbroken marathonvoorstelling van maar liefst 8 uur als ultieme catharsis. Fabre leverde daarbij nog maar eens zijn visitekaartje af, dat ie eenzaam op de creatieve top staat van wat Belgische makers te bieden hebben. Elke generatie verdient een Jan Fabre, vinden we. En wie een blik wierp op de aanwezigen zag vooral heel veel jonge mensen die zich maar al te graag laafden aan het creatieve genie, de branie van Jan Fabre. Want als die wederom één ding bewees dan was het wel het volgende: er is maar 1 Jan Fabre en alleen hij lijkt de sfeer van een rave te kunnen vertalen naar het theater.

Weinig musicals hebben zo’n legendarische status als ‘The Phantom Of The Opera’. Het verhaal over het misvormde, muzikale genie dat rondspookt in de Parijse opera en de bevallige Christine in zijn netten probeert te strikken, blijft tot de verbeelding spreken. Dankzij MB Presents en Broadway Entertainment Group kunnen we nu in Antwerpen genieten van deze heuse West End-productie. Je hoeft niet meer naar Londen of Broadway om dit sprookje te kunnen beleven. Tot twee maart doolt The Phantom rond in de catacomben van de Stadsschouwburg en charmeert hij het publiek met zijn ‘Music Of The Night’. Grootse decors, live muziek, een uitgebreid ensemble en geweldige vocale prestaties zuigen je mee in de magische wereld achter de façade van de Opéra Garnier in Parijs. We waren opnieuw gecharmeerd door de heerlijke muziek van Andrew Lloyd Webber die je zonder tussenstop van de ene emotie naar het andere gevoel meeneemt, ‘Past The Point Of No Return’ in volle vaart naar een denderende finale. Deze productie van ‘The Phantom Of The Opera’ is meer dan zomaar een musical: het is een beleving.

Niets beter dan tot rust komen na een hectisch dagje shoppen op de Meir door dat te combineren met een bezoek aan Enlightenment, een videomapping show in de Handelsbeurs op muziek van Silvio Buchmeier die onder andere, maar niet uitsluitend de mosterd ging halen bij De Vier Jaargetijden van Vivaldi.