Miz rocks. Het is nu officieel de langst lopende musical wereldwijd, goed voor meer dan 130 miljoen toeschouwers. In oktober dit jaar viert de Londense productie haar 40ste verjaardag in het Sondheim Theatre trouwens. Toen dat in 2019 gerenoveerd werd, vond Les Misérables The Staged Concert plaats in het naburige Gielgud Theatre, waar nu nog minstens tot het voorjaar van 2026 Oliver the musical te zien is. Hoewel Miz rocks, lijkt de producent er steeds vaker voor te kiezen om de poprichting uit te gaan, en lijken er wat ons betreft toch stilaan limieten wat dat betreft op te duiken, ook om steeds jongere mensen te casten. In de Ziggo Dome liet het internationale publiek het echter niet aan zijn hart komen. Een volledige staande ovatie kreeg cast en crew dan ook achteraf.

Met maar liefst 10 Oscarnominaties waaronder die voor beste film, beste regie en beste acteur, is The Brutalist wat ons betreft dé grote kanshebber om dit jaar de belangrijkste filmprijzen in de wacht te slepen. Het episch drama dat Brady Corbet regisseerde en waarvan ie co-auteur is, won eerder maar liefst drie Golden Globes die doorgaans een goede graadmeter vormen voor de Oscarrace: Adrien Brody werd bekroond als beste acteur in een dramafilm, Corbet werd gevierd als beste regisseur en de film werd ook beschouwd als de beste dramafilm van het afgelopen jaar. Op het filmfestival in Venetië won de prent daarnaast ook nog eens de Zilveren Leeuw. Al die awards zijn wat ons betreft volledig terecht.

Met Io sono un errore, een onsterfelijke toneeltekst van een onsterfelijk kunstenaar onsterfelijk gebracht door Irene Urciuoli kende het Love and Beauty are the powers supreme festival in Troubleyn haar eerste Belgische première. Op 22 februari volgt er nog eentje: I believe in the legend of love door Ivana Jozic. Het risico dat je als journalist en medium loopt, is dat zo’n lofzang als te positief beschouwd kan worden door de maker, de performer en al wie meewerkte aan deze voorstelling. Maar dat risico nemen we er graag bij, al is het maar omdat we het hen zo hard gunnen, die afgunst en jaloezie die een recensie als deze die de monoloog bewierookt, kan veroorzaken onder andere kunstenaars.

Bewegingstheater van hoog niveau. Dat brengt Céline Timmerman met Bobbety, een voorstelling die gaat over eenzaamheid en de oplossing vinden in jezelf dan maar te klonen. OK, je bent dan niet meer alleen om tegen jezelf vier op een rij of zo te spelen, maar wanneer je jezelf kloont ben je ook niet meer zo uniek, en gaan je klonen je vooral proberen na te bootsen. Net in dat gegeven, herkennen 8-plussers zich moeiteloos en het zorgt ervoor dat Sofie Joan Wouters en Céline Timmerman in die scène wanneer ze als klonen tot leven komen en moeten leren bewegen, stappen enzovoort excelleren, in die mate dat iedereen in het publiek hartelijk kan lachen om wat ze te zien krijgen. Omdat het hen eraan doet herinneren hoe ze zelf als kind waren en hoe ze zich destijds gedroegen.

Nog tot en met 27 februari kan je naar Troubleyn naar het Love and Beauty are the powers supreme festival. Dat ging van start met een zinderend Peak Mytikas. Een zaal vol enthousiaste toeschouwers gaf Jan Fabre, cast en crew een minutenlange oorverdovende staande ovatie na een ononderbroken marathonvoorstelling van maar liefst 8 uur als ultieme catharsis. Fabre leverde daarbij nog maar eens zijn visitekaartje af, dat ie eenzaam op de creatieve top staat van wat Belgische makers te bieden hebben. Elke generatie verdient een Jan Fabre, vinden we. En wie een blik wierp op de aanwezigen zag vooral heel veel jonge mensen die zich maar al te graag laafden aan het creatieve genie, de branie van Jan Fabre. Want als die wederom één ding bewees dan was het wel het volgende: er is maar 1 Jan Fabre en alleen hij lijkt de sfeer van een rave te kunnen vertalen naar het theater.