Wat een filmfeest is de apocalyptische actiefilm Furiosa: A Mad Max Saga in een regie van George Miller. De prent, die als een spin-off én prequel geldt voor Mad Max: Fury Road (2015) komt helemaal tot zijn recht dankzij de dynamische cameravoering en montage in de 4DX-zalen wanneer daar extra effects zoals fel bewegende stoeltjes aan toegevoegd worden. De film bevat dan ook heel wat achtervolgingsscènes en actie. In die mate dat de bijna twee uur en een half durende prent aan een razend tempo voorbijvliegt, op een klein inkakmoment na rond de twee uur. Neem daarbij nog eens een uitstekende cinematografie, geluid én geweldige acteerprestaties van Anya Taylor-Joy (Furiosa), Chris Hemsworth (Dementus) en Tom Burke (Praetorian Jack) en je begrijpt waarom wij zo laaiend enthousiast zijn.

In 2013 creëerde Ontroerend goed al Fight night. 11 jaar later, omdat het hét verkiezingsjaar bij uitstek is in binnen- en buitenland staat een herwerkte versie op de planken die nog steeds volle zalen weet te trekken zoals in hetpaleis. Op een vrijdagavond in Antwerpen bleek 49% echter niet betaald te hebben om deze avond waarbij de stem van het publiek en dus ook de meerderheid centraal stond, mee te maken.

Kingdom of the Planet of the Apes, de vierde film uit de Planet of the Apes-reeks staat op zich als sequel van het zeven jaar oude War for the Planet of the Apes. De sci-fi film die Wes Ball regisseerde bevat tamelijk weinig actie op een geweldige finale na dan. Dat voel je ook als je kiest voor de 4DX-ervaring die dan pas helemaal tot zijn recht komt.

In 1965 schreef Valerie Solanas Up your ass, dat net als SCUM Manifesto, een radicaal feministisch werk is. Ze had Andy Warhol in gedachten om het stuk te produceren, gaf ‘m de tekst maar die weigerde. Zijn kopie was ie kwijtgeraakt vertelde hij. Solanas vreesde dat ie zelf iets zou gaan doen met haar werk zonder haar, wat wellicht mee de reden was waarom ze Warhol neerschoot. De voorstelling die Nona Demey Gallagher en Lieselot Siddiki maakten, refereert daar trouwens ook even naar. Niet alleen in de proloog, via de boventiteling wanneer deze satire gekaderd wordt, maar ook in een korte scène verderop het stuk.

De jaren ’80 van de vorige eeuw heeft een schare legendarische films opgeleverd met al minstens even legendarische soundtracks waaronder ‘Top Gun’, ‘Flashdance’ en ‘Dirty Dancing’. De muziek was daarbij veel meer dan zomaar achtergrondgeluid. Het was een integraal en belangrijk onderdeel van de film. ‘Dirty Dancing in Concert’ levert daarvan het bewijs. Tijdens de filmvertoning wordt alle muziek live gespeeld door een band onder leiding van Elliot Davis. En dan valt op hoe gevarieerd de muziek van deze film is en hoe barstens vol muziek deze film wel zit. Geen wonder dat de soundtrack van ‘Dirty Dancing’ zo gigantisch populair was. Rebecca Gilliland, Daniel Len en Luke John Walsh nemen de vocals op zich en plaatsen je tijdens ‘Dirty Dancing in Concert’ meer dan eens voor een lastige keuze: volg je hun live-prestaties of bekijk je de beelden met Patrick Swayze en Jennifer Grey? Gelukkig is er na de film nog een half uurtje waarin ze volledig in de spotlights mogen staan en de grootste hits uit de film in een gigantische medley steken. Dit is het uitgelezen moment voor het al uitgelaten publiek om zich volledig over te geven aan de muziek en in pure party-mode een heerlijke avond af te sluiten.