Het moet zowat de meest gehypete Vlaamse film in jaren zijn: Zillion van Robin Pront. Mocht u zich afvragen waarom o.a. HLN, VTM, Q Music, HUMO en JOE u de voorbije dagen bestookt hebben met soms de kleinste nieuwtjes over deze bioscooprelease, de verklaring is eenvoudig: ze zijn mediasponsor. Maar daar blijft het niet bij, DPG Media waar deze titels onderdeel van zijn, is tevens co-producent. Dat de HLN-lezer dat doorheeft, blijkt uit de onlinereacties die we op enkele artikels van de grootste krant lazen. Zillion krijgt dus tegengas te verwerken, niet alleen omdat sommigen het fenomeen op zich overroepen vinden tegenover andere clubs die ze legendarischer vinden, maar ook omdat sommige lezers menen dat de film minder goed is dan de nationale pers durft te beweren. Filmnews.be trok dan ook op onderzoek uit. Om een eigen mening te vormen en die af te toetsen met de gewone, betalende bezoeker. Want die mening is net iets relevanter dan die van BV’s die gratis naar een première mogen én uiteraard niets verkeerds zullen zeggen over hun collega’s kwestie van niet in eigen voet te schieten en toekomstige projecten niet gedwarsboomd te zien.

The travelling doll is een tweeluik van Thomas Janssens dat Franz Kafka ooit brieven schreef om een meisje – Ellie – op te beuren omdat ze haar pop Annabelle kwijt was geraakt. In die brieven kroop ie in de huid van de pop die zogezegd op reis was. In de ene voorstelling, die voor kinderen vanaf 10 jaar gemaakt is, zien we het verhaal gebracht door de ogen van het meisje. In die voor 15-plussers, de voorstelling die wij zagen, komt de getormenteerde ziel van Kafka bloot te liggen die haar vertelt dat ze lijdt aan fantoompijn die niet te genezen valt en aandringt om te geloven in elfjes anders sterft er eentje ergens ter wereld.

Dochter, moeder, maîtresse en vertaalster zijn. Die vier rollen combineert de alleenstaande moeder Sandra, gespeeld door Léa Seydoux die we o.a. kennen uit La vie d‘Adèle, The French Dispatch, haar rol als Madeleine Swann in enkele James Bond-films en recent Crimes of the future. Seydoux charmeert andermaal in dit drama met haar naturel. De prent van de Franse Mia Hansen-Løve voelt zo écht aan en de acteerprestaties zijn zo goed dat je bij momenten gewoon vergeet dat het allemaal gespeeld is.

Voor het eerst kruipt Dwayne Johnson (The Rock) in zijn carrière in de huid van een superheld. En wel eentje die het zich permitteert om mensen te doden als dat moet om zijn doel te bereiken. Een donkere held dus, met humor, maar dan van het zwarte niveau: sarcasme.

Robbert Vervloet ging in deStudio in première met SOLO. Een solovoorstelling over een man die solo werkt in het magazijn van SOLO, niet de boter, wel het bedrijf van ‘voor uw pakjes groot of klein, moet u bij SOLO zijn’. Daar krijgt ie letterlijk en figuurlijk aan de lopende band dozen terug met goederen die aangekocht werden door klanten maar teruggestuurd werden. Hij doet die open, scant het etiket en steekt het materiaal in de daarvoor voorziene bakken: refund, repair en return. Buiten een goudvis die ie in een drinkfontein steekt heeft ie niemand om mee te praten in zijn magazijn. Tenzij er telefoon komt, niet zelden is het Kathleen van sales die hij dan hoort. Ze werkt nog niet zo lang bij het bedrijf maar ze kreeg wel al promotie terwijl hij er al zes jaar is en het moet stellen met meervoudige ‘Employee of the month’ vermeldingen. Is het Kathleen niet die hem belt dan is het zijn mama. In zo’n grijze, saaie omgeving waar geen zonlicht binnenkomt, moet ie het dus hebben van zijn onuitputbare fantasie om het wat leefbaar en gezellig te houden.