Het grootste concert dat Regi ooit in zijn carrière gebracht heeft. Goed voor 20.400 toeschouwers in een nokvol Sportpaleis. Dat was Regi zwaartekracht. Helaas kopieerde de Limburgse dj te veel uit zijn show van vorig jaar zodat het met een vergrootglas zoeken was naar échte verrassingen.

Niets zo makkelijk als een recensie schrijven over een familiefilm. Neem nu Lyle, Lyle Crocodile. De Vlaamse versie ging vandaag in Kinepolis Antwerpen in première. Bij het verlaten van het bioscoopcomplex horen we buiten een vrouw aan haar man vragen wat hij ervan vond. Het antwoord moest ie even zoeken: ‘Bwah … onderhoudend.’ Iets verder rijden twee jongens op de fiets ons voorbij. Een van hen zingt stevig ‘Kijk eens waar we nu staan’, het themanummer van de prent. Ons oordeel: de songs zijn gewoon beter dan de film.

Een prachtige, universele, tijdloze, sobere minimalistische voorstelling, of beter: ceremonie die het leven viert. Een gebeurtenis op zich over een gebeurtenis, kort of lang van duur, zoals een mensenleven of het verbrijzelen van een kolossale steen tot steentjes of as. Alles van materie is immers een gebeurtenis met net als Funeral een begin, een midden en een slot. Deeltjes komen samen om uiteindelijk terug uit elkaar te gaan.

Ik kan me niet herinneren dat ik in die vijftien seizoenen dat concertnews.be jong is, ooit voor een concert begon naast een artiest die luttele minuten later op het podium zou staan, stond te pissen in een pissijn. Voor alles is er een eerste keer blijkbaar. En die eer gaat helemaal naar kersvers kasteelheer Guillaume die vader geworden is van een zoon: Julien waarvoor hij als vader een brief schreef, een tekst die uiteindelijk een nummer is geworden. Tot zover de standaardparagraaf gezeik die in menig artikel van mij terug te vinden is, deze keer iets letterlijker ingevuld.

‘Dat kunnen wij beter. Alright. Goedenavond.’ Met die woorden zet Stijn Meuris meteen de toon voor The history of new wave in de Stadsschouwburg in Mechelen wanneer ie de muziek die uit een draagbare radio te horen is, stopzet. Elke keer we Meuris op een podium zien, hekelen we dat pedante, dat willen uitpakken, ja ook wel die zelfoverschatting en grootheidswaanzin. Bij de maneblussers zou het niet anders zijn. Eigenlijk is zijn rol overigens behoorlijk beperkt tijdens dit concert. Hij praat de zaak aan elkaar, zingt nu en dan (een minderheid van de) songs en combineert dat met MC zijn. Heel eerlijk? Zelden doet zijn gebabbel er echt toe. Dat ie als student aan de VUB, waar ie welgeteld een schoolcarrière van drie maanden kende, in zaal Q tussen pot en pint niets zag in U2, waarvan we I will follow horen tijdens dit concert, maar wel in een andere band die uiteindelijk totaal geen potten wist te breken, laat ie onder andere optekenen. Of hoe de jonge connaisseur toch niet zo’n kenner bleek.