Science fiction, horror, western … Nope is het allemaal. Maar bovenal leest Jordan Peeles jongste langspeelfilm als een liefdesbrief voor cameralui die hun leven over hebben voor dat ene ultieme nooit eerder geschoten shot.

‘Voel jij je niet lekker?’ – ‘Ik voel me heel lekker’ en ‘Boswachter, wat doet u nu?’ Het zijn maar enkele zinnen uit het script van Roodhapje van Theater Froe Froe die aantonen dat het Antwerpse poppentheatergezelschap weer een heerlijk dubbelzinnige voorstelling gemaakt heeft rond het sprookje van Roodkapje. Een productie die prima live muziek die Lili Grace speciaal componeerde voor deze show combineert met heerlijke en vooral coole handen- en armenchoreo’s van Danaé Bosman, fijn poppenspel en een leuk verhaal waar Froe Froe een eigen twist aan geeft … Het zijn de ideale ingrediënten voor een uurtje fun, al sputtert de motor wel even rond de immer moeilijke vijvenveertigste minuut om de aandacht van de kids te behouden.

Het niveau van een middelmatig stuk dat bijna twee uur duurt optrekken. Dat doet Dagmar Dierick, de Vlaamse Adèle Exarchopoulos, in Leocadia van Jean Anouilh. Dierick speelt met zo’n zinnelijke naturel die prikkelt dat mocht ze ooit het saaiste stuk ooit moeten brengen op toneel, we nog steeds aan haar lippen zouden hangen. Die licht doorrookte wat hese stem van haar ... De explosieve kracht die ze zet op enkele stemhebbende medeklinkers … Dierick bevestigt andermaal in het Middelheimpark wat wij vorig jaar tijdens Komedie der Verleiding al aanvoelden: ze heeft alles in huis, spontaniteit, jeugdigheid, joie de vivre, mysterie en charisma om het te maken als actrice.

De enige reden waarom sommige filmrecensenten Where the crawdads sing afbreken? Wellicht omdat de prima verfilming van Delia Owens boek door Olivia Newman komaf maakt met alfamannetjes. Hier is het namelijk Chase Andrews (Harris Dickinson), een populaire kerel uit Barkley Cove, die dood teruggevonden wordt in het moeras waar Kya (Daisy Edgar-Jones die eerder schitterde in de miniserie Normal People en ook in deze prent ronduit prachtig naturel oogt en innemend speelt) niet zo ver vandaan woont. De dorpsbewoners zien in Kya de enige mogelijke schuldige. De film combineert mysterie met een portie drama, heerlijke dromerige romantiek en dat overgoten met een rechtbanksausje.

‘Da’s gek hé?’ horen we een kindje zeggen halfweg Spirals van Tim Oelbrandt wanneer een schijnbaar eindeloos touw uit de nok naar beneden blijft dwarrelen alsof het een langgerekt stuk sneeuw is. Niet veel later horen we wanneer er nog touwen los komen te bengelen dan weer achter ons een kind zeggen aan zijn moeder dat ie het wat saai vindt. Dat brengt ons bij de conclusie, deze woordspeling konden we immers niet laten liggen, dat Spirals bij momenten inderdaad langdradig is. Letterlijk en figuurlijk.