Nog tot 8 januari 2023 kan je in het BAM in Bergen naar een tentoonstelling met werk van Joan Miró (1893-1983). Opvallend veel Nederlandstaligen hoorden we het Waalse museum voor moderne kunst bezoeken tijdens het openingsweekend van deze expo. Wellicht heeft dat te maken met het feit dat die tijdens het openingsweekend gratis te bezoeken is – eat that KMSKA! – en daarnaast ook nog eens op zondagen 6 november en 4 december. Het is voor het eerst dat er een monografie bij ons te zien is met het werk van deze Catalaanse schilder, beeldhouwer, graficus en keramist. De laatste keer dat zijn werk te zien was in een museum in ons land dateert immers alweer van 1956 in Brussel.

Hoe meet je de appreciatie van het publiek na een voorstelling? Eenvoudig, je analyseert het applaus. Wordt er een staande ovatie gegeven? Wordt er enkel in de handen geklapt? En zo ja, is dat dan geestdriftig; luid en snel, aarzelend en beheerst of gewoon? In de Monty was dat bij Dostojevski’s Misdaad en straf, zijn eerste werk dat ie schreef eerder een gewoon applaus. Verder kan je uiteraard ook om je heen kijken tijdens het stuk. Wat we merkten? Drie mensen verlieten voortijdig de zaal. Een studente die schuin voor ons zat en aanvankelijk ijverig aan het noteren was, liet na een tijd haar notitieboekje voor wat het was om op den duur stiekem met haar smartphone bezig te zijn die ze in haar juten hipster draagtas had steken. En dan is er nog het ongemakkelijk geschuifel van het publiek op hun stoeltjes. Misdaad en straf is zeker een ongemakkelijk stuk, maar het is bovenal saai. Die saaiheid weet Lazarus slechts sporadisch met enkele humoristische flitsen te doorbreken. Maar die lichtpuntjes zijn niet genoeg om de slappe spanningsboog te verstrakken.

Wie dacht dat de filmreeks en tv-serie Misfit er met Misfit de finale op zat, heeft het goed mis. Misfit The Switch heet namelijk de jongste film die op het jonge publiek wordt losgelaten. De plaats, het Hoogland College, is nog steeds dezelfde. Alleen is er nu een gloednieuwe cast – verjonging noemen ze dat – en zien we enkel Djamilla terug, hier met verschillende levenswijsheden voor het nieuwe hoofdpersonage Noah (Stefania Liberakis). Het komt allemaal wat femsplainingachtig over wanneer we Djamilla te zien krijgen.

Een pure, prachtige, persoonlijke maar toch ook universele voorstelling brengt Simone Kleinsma in het theater met haar jongste productie Verder op een tekst van Frank Houtappels. In Verder heeft ze het over het verlies van haar man, over rouwverwerking en alle stadia die daarbij komen kijken. De Nederlandse zangeres laat haar toeschouwers een blik in haar ziel toe. De sterkte van Verder is onmiskenbaar de menselijke veerkracht die getoond wordt, hoe je verder moet met je leven, hoe je moeite hebt om keuzes te maken over ogenschijnlijk kleine dingen. Wat houd je, wat doe je weg na iemands dood, en waar twijfel je over?

Een amusante romcom, dat is Ticket to paradise van regisseur Ol Parker (o.a. Mamma Mia! Here We Go Again) geworden. Samen met Daniel Pipski schreef ie ook het script. Zelfs al hou je niet van het genre, dan nog kan je niet ontkennen dat de cast het bijzonder goed naar zijn zin gehad heeft tijdens de opnames. En dat straalt ook gewoon af op het eindresultaat. Vooral George Clooney zit bijzonder goed in zijn rol als David. Vijf jaar is ie getrouwd geweest met Georgia (Julia Roberts). Maar voor hem voelt het aan alsof dat er 19 waren (inclusief de verwerking). Ze hebben een dochter: Lily (gespeeld door Kaitlyn Dever die je misschien kent van Dopesick,  Dear Evan Hansen en Booksmart). Zij gaat met haar beste vriendin Wren (Billie Lourd) op vakantie naar Bali net nadat ze haar rechtenstudies afgerond heeft. Maar daar wordt ze verliefd op Gede (Maxime Bouttier) die zeewier kweekt. Ze blijft er.