Of we niet beter op het balkon van de KVS zouden gaan zitten tijdens Into the open. Dat vroegen we aan het zaalpersoneel. Vooral omdat we ons zorgen maakten over de slechte zichtlijnen. Het publiek werd namelijk op het podium van de KVS BOL gezet terwijl de artiesten in de zaal op een podium dat op de parterre geconstrueerd was performden. Op de balkons mochten toeschouwers gaan zitten die bijvoorbeeld slecht te been waren. We concludeerden al snel dat het beter zou zijn om te blijven staan te meer omdat de luidsprekers naar het staand publiek gericht waren. Maar hoewel ons gezegd was dat het vooral een concert zou zijn dat we zouden meemaken waar nauwelijks de vloer opgezocht zou worden tijdens het dansen, vonden we dat er toch wel wat stukken waren waar de dansers bukten of lagen. En dan is het nog het probleem dat je hun benen- en voetenwerk totaal niet ziet met zo’n laag podium.

Twee jaar na Het eind van het begin van het einde ging in hetpaleis de nieuwe familievoorstelling van Theater Artemis, hetpaleis en Het Zuidelijk Toneel in première: Een leuk avondje uit. Een gefluisterde musical die draait om emoties. Wie had dat durven denken dat kinderen daar wild van zouden worden?

Met closing party sluiten Alessandro Bernardeschi en Mauro Paccagnella hun trilogie van het geheugen af. Eerder brachten ze Happy Hour en El pueblo unido jamás será vencido daarvan. ‘Veel Italianen leden tijdens de jongste verkiezingen aan geheugenverlies’ stellen de makers aan het begin van de voorstelling. Een gescripte vergissing horen we ook wanneer het Kaaitheater in plaats van Théâtre National bedankt wordt waar ze hun première (na uitstel door corona) eindelijk hebben mogen kennen.

De winnaar van de Gouden Palm dit jaar is eindelijk te zien in de bios: Triangle of sadness van de Zweedse regisseur Ruben Östlund. Een sublieme satirische prent die er op het juiste moment komt nu de inflatie de kloof tussen arm en rijk vergroot. Want daar gaat deze zwarte komedie voornamelijk over. Dat wat er ook gezegd mag worden op modeshows bijvoorbeeld het tegendeel waar is. ‘We are equal’ zien we bijvoorbeeld geprojecteerd. Yeah, right. Triangle of sadness geeft de kijker daarvoor al mee dat vrouwelijke modellen 30% meer verdienen dan hun mannelijke collega’s. Ook de klassieke rolpatronen moeten er trouwens aan geloven in deze bijna twee uur en een half durende film.

Het is altijd wat lastig om filmkritiek te geven op een prent die als titel Speak no evil heeft. En dan zeker als het gaat om Hollanders. Een film die kwaadsprekerij veroordeelt. In deze psychologische thriller die ook kenmerken bezit van het horrorgenre en het drama, zien we namelijk Fedja van Huêt als Patrick en Karina Smulders als Karin op een tenenkrullende manier met zwaar Hollands accent Engels praten. Dat doen ze onder andere in Toscane wanneer hun personages het Deense gezin Bjorn (Morten Burian), Louise (Sidsel Siem Koch) en hun dochter Agnes (Liva Forsberg) ontmoeten. De Nederlanders nodigen daarna de Zweden bij hen thuis uit in Nederland. Lekker gezellig zou je denken, maar dat wordt het mooi niet. Echt happig waren de Zweden daar ook niet op, ook om budgettaire redenen, maar uiteindelijk kozen ze er toch voor om hen op te zoeken.