Legendarisch. Dat was het concert van Stromae op Sziget Festival. In 2014 welteverstaan. Toen hadden de organisatoren hem nog voor zijn doorbraak geboekt voor wat nu de Freedome tent heet. 8 jaar geleden was dat een gesloten tent. En hanteerden de Hongaren een vol is vol-beleid. Toen zagen ze de bui al hangen, vandaar dat ze een ledscherm op het open veld ernaast hadden geplaatst. Maar uiteraard wou niemand genoegen nemen om een optreden op tv te kijken dat op enkele meters live aan het plaatsvinden was. Gevolg: festivalgangers kropen over de omheining en het was opletten om niet verpletterd te geraken als je er net zoals wij toch nog net bij konden. Al vanaf het eerste nummer regende het toen condens in de tent. 8 jaar later bleek Stromae voor een afgeladen volle main stage te staan, waar er meer volk in één grote stofwolk stond dan voor Justin Bieber die na hem optrad. Stromae bleek dé headliner van de vrijdagavond. Bieber zijn after show.

‘We are a bit rusty.’ Het zijn niet onze woorden, maar wel die van medewerkers van Sziget Festival 2022. Het siert hen. Ze weten het dus dat deze editie productioneel gezien niet loopt zoals je van een major festival als dit, een van de grootste op Europees vasteland, mag verwachten. De kennisvlucht, mensen die het festival heeft moeten laten gaan door de coronacrisis, heeft de ganse entertainmentsector getroffen, en dus ook Sziget Festival. Dat is knap lastig als journalist, want je zorgvuldig uitgebouwd netwerk met de jaren, kan je terug – soms van nul – proberen op te bouwen. Als je al de energie en goesting daarvoor vindt om dat te doen.

Een zwak afkooksel van Jurassic Park, dat is Beast, de survivalthriller (die bij momenten meer weg heeft van een komedie dan van een spannende film) van Baltasar Kormakur. Van zodra we actrice Iyana Halley een zwart t shirt met het logo van deze iconische film zien dragen, weten we meteen wat de regisseur wil meegeven en waarop hij zich gebaseerd heeft. Dat versterkt de déjà vu-beleving en haalt elke poging om een scène wat spannend te maken compleet onderuit.

Maar liefst zeventienduizend man zakte naar de tweede festivaldag af van Nostalgie Beach Festival dit jaar. Goed voor een zo goed als gevuld Sportpaleis dus. En dat om het veertig jarig jubileum van Simple Minds mee te vieren. Onder hen zagen we backstage niemand minder dan Herman Schueremans en Walter Kestens. Het kan best zijn dat beide heren, respectievelijk afkomstig van Keerbergen en Tienen plots zin hadden om met zijn tweetjes moules frites achterover te slaan aan het zeetje, of een tomate crevette, of zoals wij patatten met tongrolletjes. Maar iets in ons zegt dat deze heren er voor zaken waren. Als ze Jim Kerr en co voldoende gemasseerd hebben, zou het dus wel eens kunnen dat de volgende afspraak van deze Schotse new wavegroep Suikerrock 2023 wordt. Terecht, want Kerr gaf zich zoals ie beloofd had 100% voor zijn eerste optreden ooit voor zover ie zich nog kon herinneren in Nieuwpoort. Alleen stond er eerder op de dag iemand die zich méér dan 100% smeet en dat was niemand minder dan Anouk ★★★★★.

Neen, verrassende, opwindende cinema levert To Olivia niet op. Daarvoor kleurt regisseur John Hay zijn Brits drama te veel binnen de lijntjes in. Maar een degelijke, fraaie verfilming over Roald Dahls (Hugh Bonneville) pijnlijkste periode, toen ie samen met zijn vrouw, de Hollywoodactrice Patricia Neal (Keeley Hawes) zijn dochter Olivia verloor door een hersenvliesontsteking die het gevolg was van de mazelen, is het wél. Het koppel waarvan de creativiteit in het begin van de film eindeloos lijkt, blijkt tijdens het rouwproces – erg authentiek neergezet overigens door alle spelers, er wordt trouwens over de ganse lijn zeer goed geacteerd – uit elkaar te groeien. Dahl wentelt zich in zelfmedelijden en lijdt aan een writer’s block. Olivia (Darcey Ewart) was zijn oogappel waarmee hij een betere klik had dan met zijn andere dochter Tessa (Isabella Jonsson). Dahl gaat zo ver dat hij tijdens de koffietafel alle spullen van Olivia (en ook de pop Mathilda die eigenlijk van Tessa is) in een koffer steekt. Vanaf dan moet de naam Olivia doodgezwegen worden, vindt hij. Sterk is de scène waarin ie in het midden van de winter groenten wil zaaien in de tuin. De drang om te creëren, om iets terug te doen opgroeien is er bij hem ter compensatie voor zijn verlies, wat het uiterst pijnlijk maakt voor hem. De kijker krijgt hier inzicht hoe diep Dahl dan zit met zijn emoties die hij opkropt. De omstandigheden om nieuw leven te doen ontkiemen, zijn er echter niet naar.