Neen, wereldschokkend kunnen we Unfolding an archive van Zoë Demoustier, haar eerste solovoorstelling, niet bepaald noemen. Daarvoor voelt het concept ons te vertrouwd en als al te vaak gedaan aan. Maar het narratief op zich en de sublieme geluidsmontage van Willem Lenaerts en Rint Mennes in combinatie met het straffe lichtontwerp van Harry Cole weten dan weer wel te boeien. De choreo op zich een stuk minder.

Haar grootste indoorconcert in Vlaanderen tot nog toe – goed voor 900 toeschouwers in een uitverkocht Het Depot in Leuven - gaf de Nederlandse singer-songwriter, zangeres en producer Meau. Het Leuvense publiek toonde alweer waarom we zo graag, maar helaas te weinig, naar deze stad komen. Wanneer het stil moest zijn zodat de heel persoonlijke kleine nummers van Meau optimaal tot hun recht zouden komen, was het stil in het publiek. Wanneer ze hen opjutte om in de handen te klappen, of de smartphones boven te halen, deed het dat ook. Alleen daarom al om tussen zo’n respectvol, in dit geval voornamelijk vrouwelijk publiek, te staan is een retourtje naar Leuven boeken om er een concert bij te wonen steeds een goed idee.

Geen betere metafoor om het (bedrijfs)leven te omschrijven als hoe het eraan toegaat in een restaurant bij Boiling point. Het drama dat Philip Barantini regisseerde is weliswaar wat voorspelbaar – uiteraard draait die shift in de soep – maar het maakt de 92 minuten durende prent die je de indruk bezorgt dat die in één shot is gefilmd er niet minder indrukwekkend en meeslepend op.

‘Cringe maar sommige dingen waren wel grappig.’ Het zijn heus onze woorden niet om Rewind, de eerste – en hopelijk laatste – film rond de influencers CEMI te beschrijven. Maar het is er wél pal op als je het ons vraagt. Het is namelijk die zin die we meteen uit de mond van het tienermeisje dat achter ons zat toen het zaallicht terug aanging 78 minuten nadat de prent begonnen was, hoorden. Het is te zeggen, eigenlijk 88 omdat Kinepolis een pauze inlast van 10 minuten.

Messia heet de jongste voorstelling van Dimitri Leue die in de Klap in première ging. Een zondvloed aan woorden – het is bijzonder veel en dat aan een razendsnel tempo om te verwerken op anderhalf uur - bezorgt deze productie de toeschouwer. In die mate dat je soms pas als journalist tot het besef komt hoe geniaal Leues tekst alweer is als je opschrijft wat je net gehoord hebt. Spelen met taal (ook in de muziek trouwens, zo horen we ‘A cow is for cowards’) doet ie in combinatie met gefilosofeer over de Allerhoogste, in dit geval een vrouw van kleur wat hem brengt tot een voorstelling die gaat over rouwverwerking, maar vooral ook over connecteren en liefde. Verdrinken in de ogen van Jennifer Heylen is het ook die de ganse tijd aan een oude houten tafel zit met een camera op haar gericht. Een camera die ze als geen ander weet te bespelen met haar blik, met die sprekende ogen van haar, en haar mimiek. Het doet wat denken aan Blind Date, het programma-item uit Man bijt hond destijds, hier tussen de mens en de Messia.