Een oorlogszuchtige man die doof is om een conflict dat dreigt te escaleren op te lossen via diplomatie. Een ecologische ramp die zich aankondigt. De kennis en mogelijkheden van de wetenschap die men in de wind slaat … Het lijkt wel een bijzonder actueel scenario van wat er zich op dit moment afspeelt op onze aarde. Wellicht daarom ook is de dertien jaar oude science-fictionfilm Avatar van James Cameron nog steeds relevant. Mensen willen op de fictieve maan Pandora het kostbare unobtanium ontginnen. Een probleem stelt zich: de lokale bevolking, de Na‘vi, intelligente blauwe wezens met zebrastrepen die menselijk gedrag vertonen, leven daar waar het meeste mineraal onder de grond zit: hun Hometree.

De dominante man. Daarmee speelt de regisseuse Eline Schumacher in La ville des zizis. Uitgangspunt is de fictieve begrafenis van haar vader die geen vrienden zou hebben. Hij zegt haar in een gesprek dat ze wel acteurs zal vinden zodat ze niet alleen afscheid van hem zou moeten nemen. Want acteurs die kunnen spelen, en wenen, weet ie. Behalve dan een in La ville des zizis. Zelfs met een mentholstick die tranen moeten opwekken lukt het hem niet. Schumacher zet mannen die adolescent of ja zelfs puberaal gedrag vertonen letterlijk én figuurlijk in hun blootje en refereert daarbij onder andere naar musical, western en de popcultuur.

Onze Natuur van Pim Niesten en Dick Harrewijn is een al met al droge docu met boeiende beelden. Zelfs wanneer verteller Matteo Simoni na verloop van tijd meer taalhumor (een blauwtje lopen, voor elkaar smurfen bij de heikikker die blauw kleurt wanneer het tijd is om te paren, haastige haas …) hanteert, doet ie dat op zo’n zakelijke toon dat de kijker niet eens doorheeft dat ie zit te spelen met het Nederlands. Net zoals veel films toont ook Onze Natuur gewoon te veel in de trailer waardoor we de meeste van de strafste beelden eigenlijk al gezien hebben.

Elf jaar en 100 miljoen euro later – ‘een paar Vlaamse centen’ dixit een schalkse Bart De Wever tijdens de persconferentie – is het moment eindelijk daar. Het KMSKA is terug open voor de Antwerpenaars en bij uitbreiding de wereld. Het negentiende eeuwse monument werd niet alleen gerestaureerd en gerenoveerd, een aanzienlijk deel van het budget ging naar noodzakelijke ingrepen zoals asbestsanering, een nieuw dak, en nieuwe technische installaties om de collectie in de beste klimatologische omstandigheden te bewaren. Maar bovenal: er kwam ook een heel nieuw volume bij, dat voor de Moderne Meesters dat via een inbreiding toegevoegd werd onder hetzelfde dak. Aanvankelijk hoopte het architectenbureau dat het museum tijdens de werkzaamheden gedeeltelijk toegankelijk kon blijven. Toepasselijk heette hun ingediende plan ‘Mijn vrouw en ik blijven‘, verwijzend naar het schilderij Zittend naakt van Amedeo Modigliani. Beeldend kunstenaar Joep Neefjes ontwierp een reeks van acht posters om het ambitieuze plan te promoten. Elke poster zou een volgende fase in de realisatie van de renovatie aankondigen. Dat plan ging uiteindelijk niet door omwille van de vele bijkomende uitdagingen die zich stelden tijdens de werken.

Niet op een wei in Werchter of all places maar wel in Antwerpen, waar anders, ging Alex Agnews jongste voorstelling Wake me up when it’s over in première. Een show waarin de stand up comedian vooral zijn publiek centraal zette en het bedankte dat hij dankzij hen ongepaste zaken mocht vertellen die wél grappig zijn. Want zo had ie tijdens corona ondervonden, twee vrouwen (zijn vrouw en dochter Amy) in huis hebben die groter zijn dan jezelf en zowel letterlijk als figuurlijk op je kunnen neerkijken, het zorgt voor een deuk in het ego, een reality check. Zijn zucht naar erkenning werd zelfs zo groot dat ie om acht uur ’s avonds het applaus in ontvangst nam toen iedereen buiten de handen op elkaar zette voor de zorg. Met zijn fietsje reed ie dan in de straten ‘Dankuwel Sportpaleis’ daaraan toevoegend.