Voor het eerst kruipt Dwayne Johnson (The Rock) in zijn carrière in de huid van een superheld. En wel eentje die het zich permitteert om mensen te doden als dat moet om zijn doel te bereiken. Een donkere held dus, met humor, maar dan van het zwarte niveau: sarcasme.

Robbert Vervloet ging in deStudio in première met SOLO. Een solovoorstelling over een man die solo werkt in het magazijn van SOLO, niet de boter, wel het bedrijf van ‘voor uw pakjes groot of klein, moet u bij SOLO zijn’. Daar krijgt ie letterlijk en figuurlijk aan de lopende band dozen terug met goederen die aangekocht werden door klanten maar teruggestuurd werden. Hij doet die open, scant het etiket en steekt het materiaal in de daarvoor voorziene bakken: refund, repair en return. Buiten een goudvis die ie in een drinkfontein steekt heeft ie niemand om mee te praten in zijn magazijn. Tenzij er telefoon komt, niet zelden is het Kathleen van sales die hij dan hoort. Ze werkt nog niet zo lang bij het bedrijf maar ze kreeg wel al promotie terwijl hij er al zes jaar is en het moet stellen met meervoudige ‘Employee of the month’ vermeldingen. Is het Kathleen niet die hem belt dan is het zijn mama. In zo’n grijze, saaie omgeving waar geen zonlicht binnenkomt, moet ie het dus hebben van zijn onuitputbare fantasie om het wat leefbaar en gezellig te houden.

Het grootste concert dat Regi ooit in zijn carrière gebracht heeft. Goed voor 20.400 toeschouwers in een nokvol Sportpaleis. Dat was Regi zwaartekracht. Helaas kopieerde de Limburgse dj te veel uit zijn show van vorig jaar zodat het met een vergrootglas zoeken was naar échte verrassingen.

Niets zo makkelijk als een recensie schrijven over een familiefilm. Neem nu Lyle, Lyle Crocodile. De Vlaamse versie ging vandaag in Kinepolis Antwerpen in première. Bij het verlaten van het bioscoopcomplex horen we buiten een vrouw aan haar man vragen wat hij ervan vond. Het antwoord moest ie even zoeken: ‘Bwah … onderhoudend.’ Iets verder rijden twee jongens op de fiets ons voorbij. Een van hen zingt stevig ‘Kijk eens waar we nu staan’, het themanummer van de prent. Ons oordeel: de songs zijn gewoon beter dan de film.

Een prachtige, universele, tijdloze, sobere minimalistische voorstelling, of beter: ceremonie die het leven viert. Een gebeurtenis op zich over een gebeurtenis, kort of lang van duur, zoals een mensenleven of het verbrijzelen van een kolossale steen tot steentjes of as. Alles van materie is immers een gebeurtenis met net als Funeral een begin, een midden en een slot. Deeltjes komen samen om uiteindelijk terug uit elkaar te gaan.