Grappig en intelligent. Da’s See how they run, de jongste film die Tom George regisseerde. Een whodunnit en anti-whodunnit in één. Het soort prent dat alles uit de kast haalt om zichzelf onderuit te halen waardoor wij er bijna lyrisch van worden. Wie het toneelstuk The Mousetrap van Agatha Christie ooit zag en bekend is met de theaters in de Londense West End zoals wij, geniet hier ongetwijfeld nog meer van dan wie die bagage niet heeft. Voor See how they run werd er onder andere gefilmd in het Savoy Hotel, The Old Vic, Hoxton Hall, The Dominion Theatre en – uiteraard - het St. Martin‘s Theatre.

Een overweldigende totaalbeleving. Dat levert Moonage Daydream in IMAX Brussel. De film die geregisseerd werd door Brett Morgen (The Kid Stays in the Picture, Kurt Cobain: Montage of Heck, Jane) biedt de kijker een adembenemende genre overschrijdende filmische ervaring op. Moonage Daydream is geen docu, geen concertfilm, geen kunstige montage van beelden, visuals en foto’s: het is het allemaal tegelijkertijd en dat in combinatie met de sterkste troef van al: een waanzinnige soundtrack die David Bowies hits helemaal de 21ste eeuw weet in te loodsen. Fris, hyper modern, strak en relevanter dan ooit. Voor de film heeft het geluidsteam, met Bowies vaste medewerker, vriend en muziekproducer Tony Visconti en de Oscarwinnende geluidsmixer Paul Massey (Bohemian Rhapsody) Bowies originele opnames opnieuw gemixt en vertaald voor een theatrale omgeving. Met dit meesterwerk dat bijna twee uur en half uur duurt zou David Bowie zelf ook zeer tevreden zijn, denken wij. Als je onder de journaille na de persvisie onder andere reacties optekent dat men gerust de film nog een tweede keer wil zien, dan weet je dat het verdomd goed is.

Met Wiet Waterlanders en de negende compagnie van heethoofden is het tijd voor de jongste talenten bij the Singing Factory, namelijk het kinderkoor Singfonia waar de jongeren tussen de 7 en 14 jaar zijn, om te tonen wat ze in hun mars hebben. Mark Tijsmans herwerkte zijn vierde Wiet Waterlanders-boek tot een script met liedteksten voor deze semi-professionele musical en liet daarna het artistieke team in alle vrijheid hun ding doen met zijn kindje. Die behielden de taalhumor met personages zoals Hendel (Dexter Van der Vieren), Mozerart (Louis Geldof), Mendel (Arno Goris), Pachelbol (Wietse Keteleer), Ludwig van Heethoofden (Kasper Vervoort), Sjopijn (Helena De Reu) en Solieri (vertolkt door het Vlaamse musicalicoon Hans Peter Janssens die dit seizoen in Amsterdam zal schitteren met Simone Kleinsma in Sweeney Todd) die refereren naar echte componisten. Leuk zijn ook de vele klassieke deuntjes die te horen zijn in het werk zoals Ode an die Freude uit de negende symfonie van Ludwig van Beethoven, de canon in D major van Pachelbel (hier gebracht tijdens de katapultscène in het lied het Kanon van Pachelbol, we zeiden het toch dat er wel wat taalhumor in deze musical stak?), Hallelujah van Händel en Morgenstimmung van Edvard Grieg.

Een aarzelend applaus ontving Ivo van Hove op de Antwerpse première van Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny, een opera van Kurt Weill op tekst van Bertolt Brecht die voor het eerst te zien was in 1930. In 2019 zag deze productie het levenslicht op het Festival d’Aix-en- Provence. Hierna zal deze versie nog te zien zijn in Luxemburg, Amsterdam en New York.  Wij adviseren om hier niet naartoe te gaan en wel om volgende redenen:

Een weergaloze live action musicalfilm. Die levert Disney af met Pinocchio op Disney+. De regie was in handen van Robert Zemeckis die in 1994 de Oscar won voor beste regie én film met Forrest Gump en onder andere ook de Back to the Future- filmreeks, Who Framed Roger Rabbit, Cast Away, The Polar Express en twee jaar geleden The Witches op zijn palmares heeft staan. Zijn versie van Pinocchio refereert net zelden naar termen uit het bedrijfsleven (zoals in bv. ‘hij heeft zijn geweten geoutsourcet’), en lijkt duidelijk gemaakt om ook de volwassenen te plezieren. Wij hielden vooral van het gevoel voor detail dat het Huis van de Muis alweer tevoorschijn tovert.