In een uitverkochte Lux in Kapellen vierde Lissa Lewis haar tienjarig jubileum. Eerlijk? Tot voor enkele weken had ik nog niet van haar gehoord. Dat komt omdat ik niet naar Radio 2 luister en me ook niet meteen tot de doelgroep reken van Ment tv, laat staan dat ik de gespecialiseerde vakliteratuur erop nalees. Maar mijn redactrice blijkt dus wel al tot het luisterpubliek te horen van Radio 2 want toen we naar een Vlaamse oorlogsmusical reden, kwam Lissa op de radio. Mijn eerste indruk was ‘da’s niet slecht’ en wat bleek? Niet veel later zou ze niet eens zo ver optreden in Kapellen en duidde ik die dag dan ook aan in mijn agenda.

Met Ophelia’s got talent brengt de Oostenrijkse choreografe Florentina Holzinger opnieuw haar extreme beeldtaal naar deSingel. Uiterst feministisch, tegen het patriarchaat, kritisch ten opzichte van generaties die onze planeet vervuilden, maar optimistisch naar de jeugd toe, de toekomst – voor het eerst staan er naast mensen met een beperking namelijk ook kinderen op het podium tijdens een voorstelling van haar, is ze. Wie haar eerdere producties Tanz (2019) en A divine comedy (2021) gezien heeft, herkent onmiddellijk Holzingers signatuur, een mix van high en lowbrow cultuur, maar vooral ook een waar ze de verticale lijn opzoekt, richting hemel, ook hier weer door te refereren naar het (spektakel)circus.

Het feit dat Jules de Corte honderd jaar geleden geboren is, leek de organisatoren van Nekka Intiem een ideale gelegenheid om deze Nederlandse zanger terug onder de aandacht te brengen. Het theatercafé van het Fakkeltheater in Antwerpen werd vastgelegd en niemand minder dan Warre Borgmans bood zich aan om deze taak op zich te nemen. Nu horen we de kritische lezer al denken: “Warre, dat is toch gene zanger?”. En inderdaad: Warre pretendeert ook helemaal niet een zanger te zijn, maar een groot liefhebber van het werk van Jules. Hij bewees wel dat met mooie arrangementen, getalenteerde muzikanten, poëtische teksten en aangeboren talent, een gezonde dosis passie voor bepaalde songs vaak voldoende is om een pakkende performance neer te zetten. ‘Het Liedje Van De Wind’ en ‘Als Je Overmorgen Oud Bent’ van Jules de Corte leken wel voor Warre geschreven.

De beste Pixarfilm in jaren, dat is Inside Out 2 die Kelsey Mann regisseerde en samen met Meg LeFauve schreef. Het is tevens Kelseys debuut als regisseur voor een langspeelfilm. En wat een debuut heeft ie afgeleverd! Wanneer de aftiteling start van de film na iets meer dan anderhalf uur (zonder pauze) horen we de kindjes naast ons het jammer vinden dat ie al gedaan is. Zó goed is ie dus.

Op 1 februari ging Jade Mintjens in Geel in première met ‘Bedankt om te komen’. 60 voorstellingen later try-out ze nog steeds haar begrafenis. Punt is dat de voorstelling nog steeds aanvoelt alsof die in try-outfase zit. Zo lijkt Jade zich onder andere te verliezen in zijsprongetjes en -gedachten, vergeet ze een belangrijke passage en vindt ze zelf dat ze precies een beetje in de wind is (al dan niet door de medicatie die ze slikt). Of dat alles het resultaat is van haar genialiteit (waardoor ze zou kunnen beginnen zweven) dan wel dat dit het bewijs zou kunnen zijn dat ze een middelmatige stand up comedian is (waardoor we ze met beide voetjes op de grond houden en de perceptie van sommigen dat ze een wat naïef, dom, blond typetje speelt, bevestigen), laten we in het midden. Het neemt niet weg dat die ene toeschouwer die zuinig twee keer de handen op elkaar zette, wat een wel heel mager ja zelfs ironisch aanvoelend applaus opleverde en de dame achter ons die halfweg maar bleef bulderlachen, op zich al grappige momenten opleverden.