Met Nomad heeft de Belgische choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui goud in zijn handen. Een daverend applaus kreeg zijn werk in een uitverkochte Stadsschouwburg in Antwerpen waar het verschillende avonden zijn tenten heeft neergepoot: faut-le faire. Nomad is dan ook een mooie voorstelling die zo’n uurtje duurt. Maar, nu komt de maar. Ze is ons ook iets te conventioneels (reden wellicht ook waarom zo veel mensen ervan houden omdat de boodschap erg makkelijk leest) en scenografisch komt ze zo nu en dan wat gedateerd over.

5 kaarsjes mag Junior Ballet Antwerp (JBA) dit weekend uitblazen in hetpaleis. Dat een initiatief als JBA nodig is, die pas afgestudeerden klaarmaakt om een professionele carrière uit te bouwen, bewees het voorprogramma Etudes van de Koninklijke Balletschool Antwerpen op muziek van Carl Czerny. We kregen levendig, klassiek ballet voorgeschoteld, bij de start waanden we ons zelfs in het repetitielokaal toen we de meisjes en de jongens aan de barres hun klassieke bewegingen zagen oefenen. Naarmate het voorprogramma vorderde, werden die weggedaan en kregen we dynamische sprongen, lifts en dergelijke te zien die vooral aantoonden welke solide basis een balletschool jongeren kan bieden.

De vierde Bad boys-film Bad boys ride or die en de tweede die de Belgen Adil & Bilall regisseerden, is opnieuw één groot visueel feest geworden. Het duo kiest dan ook resoluut voor een rijk, ja zelfs verzadigd (flashy) kleurenpalet en dynamische beeldvoering/montage. In de IMAX-versie die wij zagen, levert dat nog eens haarscherpe beelden op in combinatie met een straffe sound. Dé plek waar deze grootse popcornfilm en guilty pleasure voor ons het best tot zijn recht komt, is dan ook een IMAX-theater.

Een minutenlange staande ovatie kreeg Opening Night van de Hoe in een tot de nok gevulde (wat al lang geen vanzelfsprekendheid meer is) Bourla. Als je dan niet kan claimen dat je een van de beste toneelvoorstellingen van het seizoen hebt neergezet, dan weten wij het ook niet meer.

Tien jaar geleden maakte het Vlaamse publiek voor het eerst massaal kennis met het gegeven ‘spektakelmusical’. In een oude hal in Mechelen waagde Studio 100 zich aan een mega-productie met een verhaal over de Eerste Wereldoorlog. In die tien jaar die ondertussen verlopen zijn, heeft de techniek niet stilgestaan en zijn heel wat van de snufjes die toen nog in de kinderschoenen stonden, grondig uitgetest. De hoogste tijd dus om ’14-18’ van onder het stof te halen en te laten profiteren van de innovaties. De basis is gebleven: een sterk verhaal van de hand van Gert Verhulst, Allard Blom en Frank Van Laecke, geweldige muziek van Dirk Brossé en een beeldige regie van Frank Van Laecke. Wat verdwenen is, is de schurende en schuddende tribune die enkel voor- of achteruit kon en het feit dat je al te vaak heel ver weg zat van de actie. Dankzij kleinere, vrij bewegende tribunes en decorstukken, aangevuld met grote LED-schermen kan Studio 100 in de nieuwe versie van de spektakelmusical ’14-18’ veel beter inspelen op intimiteit en betrokkenheid enerzijds en afstand en overzicht anderzijds. Dit in combinatie met een accentverschuiving in de verhaallijn, maakt dat de nieuwe ’14-18’ de moeite is om af te zakken naar het Studio 100 Pop-Up Theater in Puurs.