Close, onze kandidaat voor de Oscars, tevens de winnaar van de Grand Prix op het jongste festival van Cannes, ontvangt uiteenlopende reacties van de internationale filmpers. Terecht, want regisseur Lukas Dhont gaat in deze prent te nadrukkelijk op zoek om de traan op te wekken bij de kijker. In zo’n geval lukt het dan uiteraard niet om ons te ontroeren. Waarom de film die oorspronkelijk We Two Boys Together Clinging ging heten naar een schilderij van David Hockney dat geïnspireerd werd door een gedicht van Walt Whitman over de broederschap tussen twee mannen, ons verder niets doet, komt ook omdat de expositie van de twee hoofdpersonages Remi en Leo voor ons niet lang genoeg duurt om de zelfmoord van Remi echt beklijvend te maken. Maar ook omdat de beeldvoering te esthetisch oogt en het verteltempo te traag is. Close komt daarnaast ook te uitdrukkelijk over als een prent die maatschappijkritiek wil uiten tegen een masculiene heteronormatieve wereld. Die combinatie, kritiek leveren en emotie proberen op te wekken, werkt voor ons gewoon niet.

Neen, wereldschokkend kunnen we Unfolding an archive van Zoë Demoustier, haar eerste solovoorstelling, niet bepaald noemen. Daarvoor voelt het concept ons te vertrouwd en als al te vaak gedaan aan. Maar het narratief op zich en de sublieme geluidsmontage van Willem Lenaerts en Rint Mennes in combinatie met het straffe lichtontwerp van Harry Cole weten dan weer wel te boeien. De choreo op zich een stuk minder.

Haar grootste indoorconcert in Vlaanderen tot nog toe – goed voor 900 toeschouwers in een uitverkocht Het Depot in Leuven - gaf de Nederlandse singer-songwriter, zangeres en producer Meau. Het Leuvense publiek toonde alweer waarom we zo graag, maar helaas te weinig, naar deze stad komen. Wanneer het stil moest zijn zodat de heel persoonlijke kleine nummers van Meau optimaal tot hun recht zouden komen, was het stil in het publiek. Wanneer ze hen opjutte om in de handen te klappen, of de smartphones boven te halen, deed het dat ook. Alleen daarom al om tussen zo’n respectvol, in dit geval voornamelijk vrouwelijk publiek, te staan is een retourtje naar Leuven boeken om er een concert bij te wonen steeds een goed idee.

Geen betere metafoor om het (bedrijfs)leven te omschrijven als hoe het eraan toegaat in een restaurant bij Boiling point. Het drama dat Philip Barantini regisseerde is weliswaar wat voorspelbaar – uiteraard draait die shift in de soep – maar het maakt de 92 minuten durende prent die je de indruk bezorgt dat die in één shot is gefilmd er niet minder indrukwekkend en meeslepend op.

‘Cringe maar sommige dingen waren wel grappig.’ Het zijn heus onze woorden niet om Rewind, de eerste – en hopelijk laatste – film rond de influencers CEMI te beschrijven. Maar het is er wél pal op als je het ons vraagt. Het is namelijk die zin die we meteen uit de mond van het tienermeisje dat achter ons zat toen het zaallicht terug aanging 78 minuten nadat de prent begonnen was, hoorden. Het is te zeggen, eigenlijk 88 omdat Kinepolis een pauze inlast van 10 minuten.