Messia heet de jongste voorstelling van Dimitri Leue die in de Klap in première ging. Een zondvloed aan woorden – het is bijzonder veel en dat aan een razendsnel tempo om te verwerken op anderhalf uur - bezorgt deze productie de toeschouwer. In die mate dat je soms pas als journalist tot het besef komt hoe geniaal Leues tekst alweer is als je opschrijft wat je net gehoord hebt. Spelen met taal (ook in de muziek trouwens, zo horen we ‘A cow is for cowards’) doet ie in combinatie met gefilosofeer over de Allerhoogste, in dit geval een vrouw van kleur wat hem brengt tot een voorstelling die gaat over rouwverwerking, maar vooral ook over connecteren en liefde. Verdrinken in de ogen van Jennifer Heylen is het ook die de ganse tijd aan een oude houten tafel zit met een camera op haar gericht. Een camera die ze als geen ander weet te bespelen met haar blik, met die sprekende ogen van haar, en haar mimiek. Het doet wat denken aan Blind Date, het programma-item uit Man bijt hond destijds, hier tussen de mens en de Messia.

Een uitstekende monoloog, meesterlijk gebracht door rasverteller Bob De Moor. Dat brengt Theater Malpertuis met Wildeman. De barokkige tekst is van de hand van Jeroen Olyslaegers. Centraal staan het verdriet – ‘Soms denk ik dat verdriet het enige is dat me rest’ - en het schuldgevoel van de Beer die herbergier was in Antwerpen. De wildevrouw is omgekomen in zijn herberg iets wat ie zich nog steeds kwalijk neemt, hoewel hij nu – we zijn in de zestiende eeuw - in Amsterdam – ‘daar waar ze veel rapper gaan slapen dan in Antwerpen’ - woont. In het wapenschild van de koekenstad zijn overigens een wildeman en -vrouw te zien waarvan gesteld wordt dat ze de eerste inwoners zouden geweest kunnen zijn. Vanaf de vijftiende eeuw worden dit soort mensen bijna vereerd omdat ze dichter bij de natuur staan en dus als ‘echter’ beschouwd worden. Dat terwijl ze daarvoor als slecht en vals afgeschilderd werden.

Overweldigende performancekunst. Dat leveren Ezra Veldhuis en Bosse Provoost af met Indoor Weather in de KVS. Het duo heeft Antwerpen ondertussen grotendeels geruild voor Brussel waar hun focus de komende jaren zal liggen met 5 verschillende partners. Zeker, wie hun magistrale voorstelling Sun-set eerder gezien heeft, weet ongeveer waar die zich aan kan verwachten. Maar toch blijft het duo al je zintuigen prikkelen. Hoe repetitief datgene wat we te zien krijgen ook is. Slim dan ook dat na verloop van tijd er steeds meer toegevoegd wordt aan de performance die na verloop van tijd aanvoelt als een op zichzelf staand ecosysteem waar het kennelijk ook wel eens durft donderen en bliksemen.

Het moet zowat de meest gehypete Vlaamse film in jaren zijn: Zillion van Robin Pront. Mocht u zich afvragen waarom o.a. HLN, VTM, Q Music, HUMO en JOE u de voorbije dagen bestookt hebben met soms de kleinste nieuwtjes over deze bioscooprelease, de verklaring is eenvoudig: ze zijn mediasponsor. Maar daar blijft het niet bij, DPG Media waar deze titels onderdeel van zijn, is tevens co-producent. Dat de HLN-lezer dat doorheeft, blijkt uit de onlinereacties die we op enkele artikels van de grootste krant lazen. Zillion krijgt dus tegengas te verwerken, niet alleen omdat sommigen het fenomeen op zich overroepen vinden tegenover andere clubs die ze legendarischer vinden, maar ook omdat sommige lezers menen dat de film minder goed is dan de nationale pers durft te beweren. Filmnews.be trok dan ook op onderzoek uit. Om een eigen mening te vormen en die af te toetsen met de gewone, betalende bezoeker. Want die mening is net iets relevanter dan die van BV’s die gratis naar een première mogen én uiteraard niets verkeerds zullen zeggen over hun collega’s kwestie van niet in eigen voet te schieten en toekomstige projecten niet gedwarsboomd te zien.

The travelling doll is een tweeluik van Thomas Janssens dat Franz Kafka ooit brieven schreef om een meisje – Ellie – op te beuren omdat ze haar pop Annabelle kwijt was geraakt. In die brieven kroop ie in de huid van de pop die zogezegd op reis was. In de ene voorstelling, die voor kinderen vanaf 10 jaar gemaakt is, zien we het verhaal gebracht door de ogen van het meisje. In die voor 15-plussers, de voorstelling die wij zagen, komt de getormenteerde ziel van Kafka bloot te liggen die haar vertelt dat ze lijdt aan fantoompijn die niet te genezen valt en aandringt om te geloven in elfjes anders sterft er eentje ergens ter wereld.